‘Had je echt niet hoeven doen hoor’, placht mijn moeder te zeggen als ik weer eens iets geknutseld had. Toch maakte ik elk jaar weer een nieuw moederdag-item. Het eerste was een schilderijtje van een vaas bloemen. Die vaas bloemen stond in de klas op het bureau van Juffrouw Tonnie. Zo heette ze. Ik was net zes.
Mijn bloemen leken alleen verwelkt. Ik stak mijn vinger op en vroeg de juf wat ik eraan kon doen. Ze wist raad! Ze pakte een hele dikke kwast – zo een waar je muren mee verft- en doopte die in de lilakleurige achtergrondverf. Twee streken en hup weg waren mijn verwelkte bloemen met vaas en al.
Daar had ik dus twee dagen op zitten zwoegen. Ik begon opnieuw. De vaas en de bloemen werden er niet veel beter op. Gelukkig deed ook toen pakpapier wonderen. Ik weet niet meer hoe mijn moeder reageerde maar het schilderijtje leek van de aardbodem te zijn verdwenen na moederdag. Jaren later vond ik het terug en hing ik het op een prominente plek in de hal. Niemand die het weg durfde te halen. Zo kreeg ik toch nog wat voldoening voor mijn gezwoeg,
En nu ben ik zelf al weer een jaar of 16 moeder. Elk jaar ben ik oprecht blij verrast met alles wat ik krijg. Het schilderijtje met madeliefjes in een vaas en daaronder de legendarische tekst: ‘Ma-de-liefste’ hangt nog op mijn werkkamer. Net als het hartje van wol en de papieren egel waar ik bonnetjes in kan steken.
En vandaag krijg ik een lijstje waar Lynn met gedroogde bloemen en bladeren ‘LOVE’ heeft geschreven. Te lief. Het zal wel het laatste knutselwerk zijn. Op de middelbare heb ik ze er niet meer op kunnen betrappen. Ik zet het in de keuken. Net zolang totdat ze zelf zegt: ‘kan dat lijstje nu eindelijk weg?’. Ik ben er wel klaar mee.
Fijne dag allemaal!