Precies een week geleden, liep ik nu te bikkelen door het mulle zand op het strand van Egmond. 21 kilometer lopen telt namelijk alleen als je dat officieel doet met startnummer, chip en… medaille.
En we waren niet de enigen. Nog 20.000 andere loopvrienden kwamen op hetzelfde idee. Alles leek mee te zitten. Althans, we praatten alles goed voor onszelf. ‘Wat een mazzel dat we zoveel file hebben onderweg. Hoeven we tenminste niet zolang te wachten voor de start. En wat fijn dat we maar liefst twee kilometer van de start een parkeerplek vinden. Kunnen we alvast inlopen. En wat lekker dat het vloed is. Hebben we allemaal een excuus om ons pr niet te halen dit jaar’.
Twee uur lang ploeteren over het strand en op en af de eindeloze duinen door. Ik weet eigenlijk niet waarom ik het steeds weer doe. Elk jaar denk ik: dit is de laatste keer! Maar toch sta ik er dan weer. Volgend jaar waarschijnlijk ook.
Om half zes ’s avonds rijden we voldaan terug. ‘We did it’ en die andere 20.000 ook. Bij thuiskomst vragen mijn dochters wat ik allemaal gedaan heb vandaag? Nou gewoon 21 km gerend. ‘Maarre dat duurt toch niet de hele dag?’ Jawel, in Egmond wel. Trots laat ik mijn medaille zien.
Vandaag, precies een week later, wandel ik een rondje vesting. Ik haal het net. Ik ben namelijk na Egmond geveld door de griep. Maar dat vertel ik natuurlijk niemand. En Ik zet het zeker niet op Facebook. Ik kijk wel uit. Ook onbenullige medailles hebben dus een keerzijde.
Ik zet ok niet alles op FB
you did it ! geweldig toch !