Tijd heelt alle wonden, zeggen ze weleens. Nou als je op acht honderdste olympisch goud verliest dan is tijd even je grootste vijand lijkt me zo.
Ik refereer hier aan de schaatscoryfeeën van dit weekend die strijden voor de Olympische titel. Natuurlijk gaan ze gouden plakken binnenslepen. Maar als je even goed kijkt, realiseer je je dat het hier draait om seconden of beter: duizendsten van seconden. Kun je echt trainen om op een tiende het verschil te maken? Ja dus. Kramer hield twee rondjes een tiende in zodat ie in de laatste ronde vier tiende kon inlopen . Een keer te veel knipperen met je ogen weerhoudt je van goud.
Ik probeer me even in hun situatie te verplaatsen als ik weer eens – zo’n vier keer per week- hardloop met mijn Strava-app als coach. En na een rondje van 10 km zie ik waar mijn ‘verbeterpunten’ zitten. De langzame kilometers waar ik het liefst mijn hond de schuld van geef, moeten echt harder. En mijn langzame rondjes onderscheiden zich van de snelle door een verschil van 20 seconden. Ook daar kan ik nog wat tijd winnen.
Maar deze sporthelden bikkelen dag in dag uit om misschien wel die ene duizendste seconde sneller te gaan op het moment suprême. Hulde en respect!
Mijn grootste leerpunt is dat je veel beter rustig kunt starten om aan het einde extra tijd te pakken. Zo heb ik dat nooit eerder bekeken. ‘Een goed begin is het halve werk’, dacht ik altijd. Mooi niet! Ga ik morgen lekker een uurtje later werken. Dat haal ik ’s middags dubbel en dwars weer in.