‘Zo, ik ga even dat vaarbewijs inkoppen’, roep ik woensdagochtend aan de ontwakende ontbijttafel. Niemand reageert. Logisch. Het is eigenlijk ook gewoon een mededeling. En mijn dochters weten prima dat ze daar om acht uur ’s morgens beter niet tegenin kunnen gaan. Die wachten gewoon even op de uitslag. En terecht, zo blijkt.
Ik ben knalhard voor de tweede keer gezakt voor mijn vaarbewijs 1 examen. Wat een blamage. En ik wist zeker dat ik dit varkentje wel eventjes zou wassen. Als ervaren zeiler en schipper zal ik de regels toch wel kennen. Nou en of. Alleen gaat zo’n vaarbewijs net even iets verder dan de voorrangsregels. Ik wist inderdaad niet dat de peller het belangrijkste onderdeel is van de motor. En dat een driedubbele duwboten-sleep die niet in kiellinie varen drie witte lichten hebben. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ik twijfel of ik de uitslag eigenlijk wel ga delen in de gezinsapp. Het zou zo maar eens tegen me gebruikt kunnen worden. Maar ik doe het toch. Gelukkig vinden ze het net zo erg als ik. of zou dat zo zijn omdat onze zeilvakantie in Kroatië langzaamaan in het geding komt.
Wat de positieve boodschap is aan dit verhaal? Niets, helemaal niets. Behalve dat drie keer scheepsrecht hier misschien wel opgaat en ik de volgende keer niet weer 1 punt tekort kom. En als ik het dan eindelijk haal, ken ik het ook echt van binnen en van buiten:-)