Daar staan we dan. Klaar voor ons eerste freeride avontuur. Wat begint met een idee om lekker in Sankt Anton te gaan skiën mondt uit in een ambitieus toerskiplan in Chamonix. Met een doorgewinterde berggids boordevol levenswijsheden gaan we de uitdaging aan.
En wat voor uitdaging. Het begint al met de freeride schoenen die voorin twee gaatjes hebben waar de pinnetjes van je binding precies inpassen. Het doet me denken aan een nieuw horlogebandje dat je probeert te bevestigen. En dat doe je dan nog met twee handen. Het inklikken van je freeride schoenen in je toerski’s is echt preciesiewerk en vraagt om perfecte oog-voet coördinatie. Focus is het devies. Als je niet focust lukt het niet. Ik focus en focus. Maar het inklikken gaat allesbehalve soepel. Tot het lukt!
Voor wie niet weet wat vellen zijn. Dat zijn stukken dun tapijt in de vorm van een ski die je met lijm onder je ski’s plakt zodat je niet terugglijdt als je de berg oploopt. Ook al zo’n precisie klusje om ze precies onder je ski te bevestigen. En het lastigst is nog om ze na afloop weer als een soort klittenband tegen elkaar te plakken en netjes terug in het ieniemie tasje te krijgen in je ABS-rugzak.
Maar als het eenmaal zit, loopt het best relaxt. Voor zover je omhoog lopen met ski’s en een zware rugzak relaxt kunt vinden. Ik word er in elk geval heel blij van en zie het als een soort duurloop. Sommige freeride maatjes denken daar na een uur iets anders over Eenmaal boven straalt het uitzicht en het skiwalhalla ons tegemoet. Elk bochtje in de diepe sneeuw maakt elke stap meer dan de moeite waard.
We zijn los. Los van alle routines en los van de standaardroutes. We zijn freeriders en dat voelt vrij goed. We zoeven de berg af en waar we meestal talloze bochtjes proberen te maken, zoeven we nu in geconcentreerde cadans door de onberispelijk witte, glinsterende sneeuwdeken. En we zetten ons een eigen spoor. Ieder voor zich. ‘Nooit door het spoor van een ander skiën. Dan verlaag je je tot de ‘Track fuckers’. Dat is het laatste wat we willen. Dus we kijken wel uit. Het is ons avontuur en het zijn onze spoortjes.
Elke berg, elke sneeuwsoort heeft weer nieuwe levenslessen. En alles, maar dan ook alles heeft een reden. Zo moet je af en toe wel degelijk even het spoor van iemand anders volgen om sneller vooruit te komen. Probeer maar eens met je ski’s op je rug omhoog te klimmen zonder in de voetstappen van je voorganger te treden. Dan zak je elke stap een meter weg in de sneeuw. Dus leren we dat elke tip weer afhangt van de situatie. En als we vallen, verleggen we onze grenzen en slaan we de les nog beter op. Met praktijkervaring komen we pas echt verder.
Naast focussen moeten we loslaten. Alleen dan krijg je die van nature waanzinnige spoortjes die een diepe indruk nalaten op iedereen die na jou een eigen spoor probeert te zetten.
En als het straks gaat sneeuwen krijgt iedereen weer een nieuwe kans om een eerste diepe indruk te maken. Hoe mooi is dat.