Wat een weergaloze overwinning weer. Siffan Hassan doet het gewoon. Olympisch goud op de marathon. En hoe! Ik ben diep diep onder de indruk. De hockeyfinales die ik zag waren spannend maar dit is de overtreffende trap! Wat een topsport en wat een mentaliteit.
Na afloop legt ze uit hoe ze traint. En wat ze leerde van haar coach om haar grenzen nog verder te verleggen. Fascinerend vind ik de gedachte dat je training begint pas als je moe bent. Dus waar ik meestal stop met hardlopen omdat ik moe ben, denkt Hassan: zo nu begint de training. Dat zal bij haar na zo’n 30 km zijn. Of na 8 of sprint tempo. Wat een mooie insteek.
Hassan vergelijkt het met het doen van push ups. Je gaat pas tellen op het moment dat je eigenlijk niet meer kunt. Alles wat makkelijk gaat, is routine en brengt je niet eerder. Dus die eerste tien keer die makkelijk gaan, tellen niet. Het enige dat telt is de uitdaging buiten je comfortzone. Alleen dan kun je je grenzen verleggen.
Tijdens mijn Rondje vesting vandaag, denk ik aan Siffan. Ik zet mijn Garmin dus aan op het moment dat ik normaal wil stoppen. Waar ik me bij eerdere marathons instelde op vijftig kilometer om dan bij de veertig nog wat over te hebben voor de laatste twee kilometers., blijkt nu dus een duidelijke beginnersgedachte.
Hassan gaat heel veel verder en dat maakt haar ook een superheld. Zij weet dat ze juist in de verzuring nog heel lang kan doorgaan. Zolang dat ze de meesten verslaat. Zij verlegt geen grenzen. Zij gaat er snoeihard overheen. Alleen dan kan ze excelleren en winnen!
Ik neem deze gedachte mee en ga voortaan zo trainen dat ik voortaan begin waar de meesten stoppen. Eens kijken wat dat brengt.