Maandagavond naar Carrré. Wat een fijn begin van de week. Sowieso is Carré altijd een goed idee. En al helemaal deze voorstelling van Thomas van Luyn over zijn ADHD-Experivaganza. Van het begin tot het eind prikkelend, herkenbaar en vooral ontwapenend.
Wat ik daar deed? Vooropgesteld dat het mij dus geen bal uitmaakt of iemand een ‘labeltje’ heeft. Je bent wie je bent en je moet het er meestal gewoon mee doen. Maar sinds ik me iets meer in de materie verdiept heb, vind ik het wel een rustgevende gedachte dat het voor mij heel normaal is om 16 keer per dag mijn sleutels kwijt te zijn. Ik maak me daar allang niet meer druk om. Ook niet als ik weet dat ik daardoor mijn trein ga missen, te laat kom voor mijn college en waarschijnlijk daarna geen tijd heb om mijn auto bij de garage op te halen en morgen dus niet naar mijn werk kan.
Het wordt iets vervelender als ik dan net na het hele sleutelgedoe, op Amsterdam Centraal uit wil checken met mijn telefoon. En me dan realiseer dat ik had ingecheckt met mijn OV-kaart. Maar ik ben al door het poortje. Snel schakelen: ik ren naar de tram, die hebben immers ook uitcheckpoortjes. Tot mijn schrik zegt ook dit poortje ‘ingecheckt’. Ik probeer mijn betaalpassen. Ingecheckt, ingecheckt, lacht het scanapparaat me toe. AARGH Ik ben nu met drie passen ingecheckt en mijn college is inmiddels begonnen.
Deze ADHDag is nog lang niet klaar. Murphy’s law laat zich gelden. Onderweg naar mijn fiets, bedenk ik dat mijn fietssleutels nog in mijn andere jas zitten. Ik troost mezelf met de gedachte dat ik eigenlijk niet eens meer precies weet waar mijn fiets ook weer stond. Dus die sleutels die nog thuis zijn, boeien.
Nou dat dus. Is dat erg. Nee hoor, het is soms wat vermoeiend. Ik probeer deze momenten mee te nemen en om te zetten in inspiratie. Maar als dit voor de tiende keer gebeurt, is de inspiratie ver te zoeken.
Van Luyn kreeg pas drie jaar geleden de diagnose ADHD. Eindelijk een reden waarom hij ‘dat jongetje‘ in de klas was dat altijd anders was. Ik werd altijd blij van dat soort jongetjes. Gebeurde er tenminste weer wat in de klas. Maar als je als kind dag in dag uit probeert om ‘normaal’ te zijn en dat lukt niet, dan is dat niet alleen verwarrend maar maakt het je ook onzeker, legt Van Luyn uit.
Ik pleit voor een focus op de positieve dingen van ADHD. Megaveel plannen, die lang niet allemaal uitvoerbaar zijn. Maar stel je hebt er 100 en er slagen er 10. Dan is dat nog altijd beter dan dat je er 2 hebt en er lukt er maar 1. Laten we dat dromen stimuleren en ook dat impulsieve en doorgaans positieve. Daar wordt iedereen toch echt vrolijker van.
En ja, onvoorbereid klussen is inderdaad geen goed idee, weet ik uit ervaring. Van Luyn imiteerde dit meesterlijk. Door zoveel herkenning voelde ik me trots. Ook al huivert mijn man bij de gedachte alleen al dat ik een muurtje zou verven, exact op de manier zoals Van Luyn het beschrijft. De verkeerde kleur, net overal gemorst, ook op mijn laptop en op de nieuwe Uggs van mijn dochter, die ik heel even had aangedaan omdat ik mijn schoenen niet kon vinden. Dat zijn de minder fijne momenten. Toch kan ik ook dan heel voldaan denken dat het muurtje in elk geval een stuk gezelliger is. Van Luyn verbeeldt zijn gedachtegangen subliem en extreem geestig. Daartussen proef je ook de eenzaamheid, de twijfel. Als het alleen maar grappig was, zou het misschien geen issue zijn
Dat uitstelgedrag, of beter: deadline-daadkracht, daar heb ik trouwens wat op gevonden. Hoe korter mijn deadline, hoe efficiënter ik werk. Ik vraag dus om extra korte deadlines, zodat ik minder lang uitstelgedrag hoef te vertonen. Veel relaxter én productiever.
Deze ADHD-Experivaganza is echt een aanrader voor iedereen die denkt dat ie iemand kent die ADHD heeft. En al helemaal voor iedereen die iemand ADHD toedicht! Ik heb al kaartjes voor mijn gezin gekocht. Kunnen ze zelf de diagnose stellen.