Een weekendje weg met mijn dochter! Te lekker. Even ons meeneemlijstje checken en we kunnen vertrekken. En behalve relaxen, hoeven we dit weekend helemaal niets. Maar eenmaal op de hotelkamer in hartje centrum Barcelona vraagt Nikki ‘ wat gaan we doen’. Tja laten we dan toch maar een lijstje maken. Logisch. Je kunt niet naar Barcelona vliegen en drie dagen op je hotelkamer bivakkeren. We gaan fietsen huren. Gelukkig spreekt de verhuurder Nederlands. We beginnen ons al een beetje huis te voelen. Al fietsend en zwenkend door de Spaanse steegjes die ‘carrers’ heten, verkennen we de stad. En steeds komen we linksom of rechtsom weer bij het pleintje uit waar we de eerste dag lukraak belandden.
Daar is de jongen met de blauwe blouse, die zo mooi zingt. Elke dag komen we hem tegen. Terwijl hij niet op het lijstje staat. Het kan haast geen toeval zijn. We zwaaien en klappen. Hij straalt ervan.
We zwaaien steeds weer naar de aardige meneer van de zonnebrillenwinkel die vertelde dat zijn vader voor en zijn moeder juist tegen de onafhankelijkheid is. En waar het ‘m nou precies in zit. Het wordt steeds meer ‘onze stad’. En als we onze oude buren tegenkomen zomaar op een willekeurige hoek van de straat terwijl we onderweg zijn naar de Flamingo voorstelling, weten we het zeker: toeval bestaat niet, ook niet in Spanje. En wat is het toch fijn om in een relatief onbekende stad meteen wat herkenningspunten te hebben.
Nu alleen nog even hardlopen en in de zee zwemmen. Dan is ons weekend helemaal compleet en het lijstje afgevinkt. We besluiten om nog één keer te lunchen op het dakterras. Daar kennen ze ons tenminste. En ja hoor! Ola chicas, hasta la proxima.