Vandaag staat groot in mijn agenda ‘natuurtrail Bijlmer’. Uitgenodigd door Robert die ik ontmoette tijdens een interview voor het Parool.
Maar ik ben te druk! Veel te druk. Ik ga niet, ik moet het afzeggen. Hij begrijpt vast wel dat ik strakke deadlines heb. En dochters die ik moet halen en brengen. En ik ben mijn ov kwijt. Ja redenen genoeg om niet te gaan. En als je niet weet wat je mist dan mis je het ook niet toch. Die gedachte geeft heel even ruimte en rust.
Maar dan lukt het me om het om te draaien. Wat als dit een unieke ervaring is? Iets wat je maar zelden beleeft. Een kans die je niet kan laten gaan. Een lifechanger. En dat is het allemaal. Want ‘ik heb het nooit eerder gedaan’ roept de kleine Pippi in mij. Die altijd haar mond opentrekt in dit soort situaties. Wat als … Hoe onaardig als ik niet ga. Ik roep mezelf tot de orde. Natuurlijk ga ik. ‘Alleen die OV-kaart’, probeert een ander stemmetje nog.
Een half uur later zit ik in de trein. Stap uit op Diemen en neem de metro naar Spaklerweg. Daar tref ik de ‘urban walk guide’ Robert, die ik dus laatst interviewde voor een stuk over ‘natuurtrails’. En dat je daar helemaal niet voor naar Afrika of Spanje hoeft, maar dat dat gewoon dichtbij huis kan. Een mooi inspirerend verhaal! Ik weet zeker dat ie gelijk heeft. En vandaag ga ik dat eens even uitproberen.
We wandelen, of beter ík wandel, want iedereen doet z’n eigen ‘walk’. Begeleid door de audio fragmenten van Robert. Ik waan me in vreemde landen, voel me weer even de backpacker van een paar decennia geleden. Zo vrij zo open. En echt iedereen die ik tegenkom kijkt me open aan en staat open voor een gesprek. Ik loop langs ‘moeder aarde’ die statig en elegant op een eilandje zit. In een witte jurk. Daarna kom ik bij het Bijlmer Monument. Oktober 1992, ik weet nog waar ik was. Ik woonde in de Jordaan in Amsterdam.
Waarom was dat vliegtuig neergestort? En hoeveel doden waren er? Ik heb geen idee. Maar vandaag lees ik elk bord, elk verhaal en alle herinneringen. En ik sta met terugwerkende kracht stil bij de slachtoffers.
Hoezo ben ik wel naar Ground Zero in New York geweest terwijl ik hier nog nooit ben langsgelopen of aan gedacht heb? Dat komt rauw. binnen.
Waarom ga ik op reis om nieuwe ervaringen op te doen terwijl nog geen 15 kilometer bij mijn huis vandaan een mij totaal onbekende buurt is ontstaan met zoveel verschillende culturen en mensen? En weer ik heb geen idee.
Ik kan het dichtbij mezelf houden. En dat zal ik ook doen. Ik voel me even nietig, dichtgetikt en allesbehalve ‘open minded’. Ik ben precies niet wat ik wel denk te zijn. Ik sta open voor iedereen, verplaats me in anderen. Maar wat is daarvan waar als ik dit nooit heb gezien?
Ik wil maar één ding zeggen: blijf om je heen kijken. Kijk anderen recht in de ogen. En zie dat er heel dichtbij nog een wereld te ontdekken is.
Laat het vliegtuig even staan en wandel zo je comfortzone uit.