Vanochtend zag ik een jongetje met losse handen fietsen. Hij glunderde en keek me voldaan aan. Met een blik van ‘het mag eigenlijk niet maar ik doe het gewoon’!
Toen hij dichterbij kwam, deed ie ook nog eens pontificaal zijn handen in zijn zakken. Hij was trots. En terecht.
Ik fietste verder en besloot ook mijn handen in mijn zakken te doen. Even kijken of ik het nog kon. Ja hoor, zelfs de bocht om lukte nog. Fietsen met losse handen verleer je niet. Dat blijft leuk!