True Lies

Op mijn 17e werd ik fan van De Dijk. De geweldige songteksten, de sfeer, de band zelf en de rauwe stem van Huub. Mijn middelbare schoolvrienden en ik leerden alle nummers  uit ons hoofd. Ik draaide het bandje grijs op mijn walkman en zong uit volle borst mee. En ja natuurlijk zong ik geen zuivere noot, maar dat maakte me toen nog niets uit. Nu wel. Daarom componeer ik teksten in plaats van songs.

Nostalgie dat onze Dijkvrienden nog steeds spelen. En des te bijzonderder dat een van mijn eindexamenvrienden net een boek heeft uitgebracht met de titel ‘Lef en Moed’, gebaseerd op de fabuleuze songtekst van onze favoriete Dijk. Ze zongen over de toekomst. En die toekomst is nu. 

‘We hadden geen lef en geen moed, we waren te druk met ons eigen geluk’. Het gaat hier over DUURZAAMHEID. En dit is een wake-up-call. Natuurlijk zijn we druk bezig met de verduurzaming. En de zonnepanelen binden we nu nog als Friese doorlopers op onze daken. Dat gaat heus veranderen. De klapschaats is ook pas later bedacht! Daarom zijn er straks ongetwijfeld gevels en dakpannen met geïntegreerde  zonnepanelen. Dus ja heb vertrouwen. 

Maar nee, het gaat niet vanzelf. Er is lef en moed voor nodig. We zullen moeten veranderen. En zoals een van de sprekers tijdens de boekpresentatie zei: ‘een verandering doorvoeren is eigenlijk hetzelfde als mensen van hun verslaving afhelpen. We vervallen nu eenmaal graag in routine. Dat voelt veilig en is in feite verslavend. Probeer maar eens een corporate bank te veranderen. Niet te doen. Iedereen die daar werkt, wil graag alles blijven doen zoals ie altijd deed’. 

Het blijft grappig. Dit thema komt altijd weer terug op mijn pad. Mijn pad naar… geen idee. Maar elk pad mondt uit in nieuwe wegen, nieuwe kansen. En ik kijk sinds de boekpresentatie met een stuk duurzamere ogen naar het pad dat ik bewandel. Ik ga ervoor zorgen dat meer mensen dit pad weten te vinden. Bovendien is samen oplopen super inspirerend.