Mijn eerste Blue Curaçao dronk ik op mijn dertiende op een Limburgs familiefeest. Ik weet het nog precies. Mijn favoriete neef gaf me het azuurblauwe drankje onder het mom: ‘Lies het is borreltijd en ook al ben je de kleinste van de familie, dan mag je best wat lekkers drinken’. Alle ooms en tantes zaten al vanaf 13.00 uur aan de wijn of misschien eerder. Het waren superleuke feestjes met eindeloos veel Limburgse vlaaien en andere lekkernijen. Bourgondische feestjes zeg maar.
Terug naar die Blue Curaçao. De kleur alleen al maakte het woest aantrekkelijk om snel op te drinken. En de zoete nasmaak bevestigde dat nog eens. Nog eentje dan. En nog een.
Mijn neef en zijn vrienden hadden zichtbaar veel lol omdat hun drankje gretige aftrek vond bij dat kleine meisje uit Brabant. Toen ik een vierde vroeg, besloten ze dat het tijd was om te vertellen dat er alcohol in zat. En dat ik dat misschien tegen mijn ouders moest zeggen voordat we twee uur naar huis gingen rijden. De dag erna werd ik wakker. Met zeeblauwe weemoed dacht ik teug aan dat verrukkelijke blauwe drankje.
Deze week zijn we in Curaçao. Elk baaitje ademt azuurblauwe, zoetzoute zeelucht. Elke dag zwem ik in mijn blauwe bikini, met mijn blauwgepakte nagels in deze adembenemende turquoise zee en denk ik even terug aan dat familiefeestje op mijn dertiende.
Mijn dochter en ik hebben het warm en de zee verkoelt ons niet. Twee Blue Curaçao met ijs graag!