True Lies

Dol op verhuizen ben ik! Past bij mijn freelance-mentaliteit. Vrijheid blijheid. En verandering van spijs doet eten. 

Tot mijn 18e woonde ik in een oude pastorie in Made. Absoluut een bijzonder huis maar wat wilde ik graag ‘verhuizen’. Gewoon omdat ik wel eens wat anders wilde. Nieuw zijn in een klas, nieuwe kamer, andere spullen, andere fietsroute. Gelukkig heb ik die verhuisdrang ruimschoots ingehaald in mijn studententijd. Maar liefst dertien keer ben ik verkast in het centrum van Amsterdam. Uiteindelijk had ik alleen nog een matras en een losse tas kleren over. Dat maakte het makkelijker om van woning te switchen. En elke keer vond ik het weer heerlijk om te komen en om te gaan.

Maar nu verhuis ik met een heel gezin. En mijn meisjes vinden het geweldig. Ik heb ze immers honderd keer verteld hoe leuk het is om te verhuizen.  Alleen moet ik de verzamelde spullen van 9 jaar nog even rangschikken, sorteren, selecteren en daarna weggooien of inpakken. Die volgorde ongeveer. Alle herinneringen passeren de revue: geboortekaartjes, crèche-verslagen, foto’s van mijn lagere school, liefdesbrieven uit mijn tienertijd, overlijdenskaarten en talloze sinterklaasgedichten die haarfijn de karakters van mijn familie vertolken.

Wat een chaos, maar wat een mooie verzameling aan belevenissen. De keuken spant trouwens de kroon. Eerst vind ik Italiaanse kruiden uit 2005. Kikkererwten uit 2002. Kan het erger? Ja achterin staat een potje met een datum die ik alleen met een vergrootglas nog net kan ontcijferen. Kleurstof uit 1999. Ik pak de hele la en kieper ‘m integraal in de vuilniszak. Schone lei graag in mijn nieuwe keuken.

En die herinneringen bewaar ik. In een doos waarop ik met zwarte stift in blokletters schrijf ’belangrijk dus bewaren’. De dag van de verhuizing roept een van sjouwers: wat heeft u veel belangrijke spullen ‘. ‘Ja ‘ lach ik: ‘ en de belangrijkste zitten in mijn geheugen. Kan je nagaan hoe vol het daar is’.