True Lies

In alle vroegte rijd ik vanochtend naar Lochem. Ver buiten mijn comfortzone. Althans zo lijkt het. Op weg naar Yin Yoga om daarna een ijsduik te nemen. Stipt om 8.59 arriveer ik. Ik loop de yoga zaal in van mijn middelbare schoolvriendinnetje. 24 jaar niet gezien en toch lijkt het alsof er niets veranderd is. Hoe mooi. Ze neemt me mee in haar Yin Yoga les. Puur bewegen, puur beleven. Wat voel jij, ben je in balans, ben je blij met jezelf? Geef je over aan de bizarre houdingen en voel hoe de weerstand wegebt. Dat zijn de leerpunten. 

Loslaten en niets doen. Vooral dat laatste vind ik ingewikkeld. Of is bezig zijn met niets doen toch ook weer iets doen? Vast wel. Ik probeer aan niets te denken en mijn blik op oneindig te zetten. Dat heb ik nog geleerd van mijn oude karateleraar in Amsterdam. Eén minuut moesten we tegen de muur zitten. Superzwaar voor de bovenbenen, maar we gingen ervoor. Gefocust op de klok telden we de seconden af tot de minuut bijna voorbij was. De verzuring was daar. En op dat moment bulderde onze leraar: en nu blijft iedereen zo zitten totdat ik zeg dat het genoeg is!

Daar leerde ik dat je dus nooit moet focussen op de eindtijd! Stel je in op oneindig dan kan het alleen maar meevallen. En zo probeer ik vandaag alle yin-houdingen te trotseren. Het fijne is dat het einde van elke oefening wordt aangekondigd met ‘ nog drie ademhalingen’. Dat geeft ruimte om snel te stoppen of nog even door te zetten. 

Na de yoga plonzen we in de Berkel. 5 graden is het water. Ook dat is loslaten. Laat de kou toe en geef warmte de ruimte. En net als ik voldaan het water uitstap, gaat ze nog even kopje onder. ‘Dat hoort’ zegt ze. ‘Dan is de kou helemaal rondom’. Ik schiet in de lach. Weer een nieuw doel voor de volgende keer.