Deze leus popte zomaar op sinds ook ik in de eerste Corona-week bruusk tot stilstand ben gekomen. Stilstand in denken en doen. Je zou kunnen zeggen dat mijn voorwaartse drive een beetje in de war is. Of misschien moet ik zeggen ontregeld.
Op zich helemaal niet erg om even ‘ontregeld’ te zijn en de boel te resetten. Maar blijkbaar zijn we toch zo geprogrammeerd dat we vooruit willen kijken en ideeën willen realiseren. En dat realiseren is op dit moment een beetje lastig. Althans, voor de meesten.
Vorige week nog dacht ik dat ik misschien wel kon gaan skiën. En als de marathon in Rome komend weekend niet doorging dat ik dan toch zou gaan. Nu kan ik me niet eens meer voorstellen dat ik dat toen durfde te denken. Het gaat om NU en om straks. En alles waar we ons altijd op verheugden, is helemaal niet relevant. Kinderen willen niet op vakantie maar naar school. We snakken naar kantoor. Ik verheug me zelfs op de smerige automaatkoffie en de flexplekken onder de systeemplafonds. Alle luxe in de ban en hup aan de slag. Iedereen.
Daarom weet ik zeker dat deze bizarre tijd ons ook veel gaat brengen. Dat we anders gaan denken en dat we ons eindelijk realiseren in wat voor achtbaan we onbewust zijn gestapt. Een achtbaan zonder gordels en zonder einde, omhoog naar een onbekende top die helemaal geen echte top blijkt te zijn. Een top die een wassen neus is. We zitten in een dal met hindernissen die we nu eerst moeten overbruggen voordat er überhaupt ooit weer een minidraaimolen in beweging gaat komen.
Bewegen moeten we want stilstaan brengt ons geen stap verder. Blijf bewegen, houd anderen in beweging. Mentaal en fysiek. En wees creatief. Je kunt ook fysiek bewegen op 1 vierkante meter en mentaal door gedachten te delen en door te luisteren. En dat luisteren brengt ons verder. Probeer maar eens virtueel te vergaderen, zonder goed naar elkaar te luisteren. Kansloos.
Zet ‘m op allemaal. We kunnen het!