Afgelast. Cancellata che marathon di Roma. Corona heeft bruusk roet in het Italiaanse eten gegooid. In het mijne, maar vooral in dat van de organisatoren, horeca, musea, opera’s en alle anderen die hieronder lijden. En het enige positieve dat ik nu kan bedenken is dat ik megafit ben en lachend volgende week een marathon kan lopen.
Mijn outfit lag al klaar, hardloopschoenen gepoetst en de gelletjes op smaak gerangschikt. De appeltaart is mijn favoriet, althans bij aanvang. Begin van de middag ga ik over op iets hartigs dat ook naar suiker smaakt. En tegen de dertig kilometer neem ik een lemon-shotje. Eigenlijk zijn ze allemaal even smerig maar denk ik dat ik ze nodig heb. Of dat nu marketing of waarheid is, weet ik niet. In elk geval loop ik er prima op.
‘VRIENDINNETJES PROBEREN ME OP TE BEUREN DOOR TE ZEGGEN DAT IK TOCH OOK 14 RONDJES VESTING KAN LOPEN’
Maar het gaat niet door dus. En ook die van Rotterdam niet. Dat was onze uitvlucht als Rome echt niet doorging. Vriendinnetjes proberen me op te beuren door te zeggen dat ik toch ook 14 rondjes Vesting kan lopen. En dat zij dan wel een medaille zullen regelen, en een tentje bouwen met water en banaan. Natuurlijk juichen ze elke ronde op hun hardst. Misschien lopen ze wel om de beurt een stukje mee.
Nee, dat ga ik natuurlijk niet doen. Gelukkig is hardlopen in elk geval coronaveilig. Zolang je het in je eentje doet dan. Bof ik even dat ik honden heb die graag mee rennen.
En die marathon… die komt wel weer. Rome, Rotterdam, Barcelona, Parijs en alle andere marathons, hou vol!