Ruim een jaar nadat mijn Rome-marathon gecanceld werd, en ik even een pas op de plaats moest maken om dit te verwerken, maak ik de balans op. Ga ik inderdaad in september naar Rome om mijn voucher in te wisselen? En ook de opera te bezoeken die we hadden geboekt? Zou het mogen?
Op dit moment zit ik voor een opdracht aan de Engelse Zuidkust. Om te schrijven en als het even kan, te rennen. Althans dat had ik zo bedacht. Maar de Engelse quarantaine is vrij meedogenloos. Tien dagen op mijn kamertje zitten, dat is het devies. En verplichte PCR testen op dag 2 en 8. Vrienden zeiden dat het wel mee zou vallen met de controles en dat een uurtje rennen echt geen probleem zou zijn. Nou mooi wel. Ik mag niet eens de straat op. Werd al drie keer verhoord om überhaupt de boot op te mogen.
En sinds mijn aankomst in mijn appartement, word ik dagelijks twee keer gebeld door de check-lijn en bezocht door een Engelse BOA. Die supervriendelijk is maar geen enkel begrip heeft voor mijn vraag of ik voor mijn fitheid en weerstand niet toch even een kleine running-round mag doen.
Gelukkig is het in Engeland een uurtje eerder! Dus voordat de BOA’s wakker zijn, trek ik mijn loopschoenen aan en geniet ik van de zonsopkomst. In alle stilte ren ik langs de kust en snuif ik de zilte zeelucht op. En nee, deze tochtjes zet ik niet op Strava omdat dat weleens tegen me gebruikt zou kunnen worden.
Morgen mag ik mijn test-to-release doen en ben ik hopelijk weer ‘vrij’. Kan ik lekker midden op de dag mijn coast-run doen. Die dan wel weer op Strava mag, met foto. Daarna nog even een terrasje meepikken, zonder avondklok. Ja, ik weet het zeker, ik ga voor Rome, onder de vier uur.