Arme mensen, opeengepakt in een gammele boot. Hun laatste redmiddel naar een betere toekomst. Verdrietig is het, intens verdrietig. En het verdriet wordt bevestigd door de afgrijselijke beelden, door de leegte in hun ogen. Het zijn vluchtelingen. De term klopt: ze zijn immers van huis en haard gevlucht om elders hun heil te zoeken.
Ze hebben er alleen niet voor gekozen om bestempeld te worden als vluchteling. Sterker nog: veel van hen zijn hoog opgeleid, of waren een eind op weg. Allemaal vol ambities en dromen, net als wij. Maar zodra ze in zo’n boot stappen: zijn het vluchtelingen. Ook al waren ze gister nog advocaat of student.
Heb je wel eens een kind horen zeggen: ‘ik word later vluchteling, net als iedereen’.
Niemand kiest ervoor om vluchteling te zijn. Laten wij ze dan ook niet zo noemen. Het zijn gewoon nieuwe buren!
Hulp om het thuisland weer op poten te krijgen zou ook goed zijn.
Eens! Daar ga ik binnenkort een blog aan wijden.
… en als mensen nou eens niet zo snel zouden oordelen maar met een open vizier naar anderen zouden kijken en luisteren, dan worden de nieuwe buren misschien ook nog wel nieuwe vrienden!
Zo is het precies Rosanne! Open vizier is in alle opzichten goed. We gaan ervoor.