True Lies

Soms is het goed om je eigen positie even kritisch onder de loep te nemen om anderen te overtuigen van je mening.

Daar komt ie: Ik ben dus ZZP’er en bij voorkeur interim copywriter of communicatiespecialist. Dat betekent dat ik mijn kennis, energie, passie voor marketingcommunicatie tijdelijk uitleen aan een organisatie die op dat vlak wat hulp kan gebruiken.

Het voordeel voor mij is dat ik ‘zelfstandig’ blijf. Het voordeel voor de organisatie is dat ik met een frisse blik naar alle projecten kijk, dat ik al mijn energie in deze interimklus stop én dat ze de samenwerking kunnen beëindigen wanneer het hen uitkomt.

Ok, ze betalen me iets meer maar ik ben dan ook nooit ziek; zet me meer dan 100 % in; werk hard; klaag niet en benader alles van de oplossingsgerichte kant. Dat is immers de kracht van de tijdelijke ZZP’er!

Daarom moeten organisaties ZZP’ers vooral niet te lang houden. Dan gaat de wet van de remmende voorsprong zijn tol eisen.

Mijn oproep aan alle collega freelancers: blijf niet eindeloos hangen en zorg dat we onze meerwaarde steeds opnieuw bewijzen!

Ik sta open voor vernieuwing en nog meer frisse blikken. Want zekerheid creëer je zelf!

‘Het wordt wisselvallig. En als je dat van de positieve kant bekijkt is het regelmatig droog. Dat zei de weerman vanavond. Toch fijn dat iemand dat zo optimistisch kan brengen.

De meeste mensen huiveren bij de voorspelling ‘wisselvallig weer’. Dat betekent namelijk dat het weleens zou kunnen gaan regenen. En dan komen er druppels op de ramen. En als je daar lang naar blijft kijken, lijkt het eindeloos door te regenen. Naar buiten gaan is geen optie, je zou weleens nat kunnen worden!

Begrijp nu ook waar het ezelsbruggetje vandaan komt: ‘klaart-wel-op-die-mist zegt de optimist. En zijn altijd klagende tegenpool zucht ‘wat-een-pest-die-mist’.

Ik behoor duidelijk tot de categorie van de vrolijke weerman. Het regent, ik ga lekker naar buiten!

‘Bokito 20 jaar’, schreeuwt een billboard me toe als ik met mijn dochter uit de trein stap. Wie is dat, Bokito? vraagt ze.

‘Nou Bokito is een hele beroemde Gorilla-aap uit Blijdorp. Hij werd zo’n 10 jaar geleden bekend toen hij op een dag zomaar ineens over een hele brede sloot heen sprong en een mevrouw aanviel. Hij was woest op die mevrouw omdat ze al jarenlang bijna elke dag voor zijn kooi ging staan en ‘m uren aanstaarde. Daar houden Gorilla-apen niet van. Niemand trouwens! Hij sprong dus over dat water en sleurde haar mee’.

Mijn dochter onderbreekt me: ‘zeg mam, dan had die mevrouw zeker een abonnement op de dierentuin?’

‘Mag ik je rijbewijs even zien’, vroeg de portier van de Odeon in 1994. Je moest namelijk 18 zijn om erin te mogen. Ik was toen 23. Alle vriendinnetjes, schoolkinderen mochten erin. Ik bleef buiten.

Maar het had ook voordelen om er jong uit te zien: zo mocht ik tot mijn twintigste voor kindertarief alle musea in. En naar de bios.

Op mijn 26e reisde ik door Australië. Ik weet zeker dat ik de oudste was van de kroeg. Maar ik mocht geen wijn bestellen. Moet je 18 voor zijn! ‘Maar ik ben de oudste in jouw kroeg’ riep ik tegen de barman of beter tegen de bierkaai!

Nog eentje dan: ‘ben jij de au pair’? ‘Nee dit zijn mijn drie dochters’, glimlachte ik. ‘Dat geloof ik niet’ zei een bitse vrouw in de speeltuin.

‘Wacht maar Lies. Later als je veertig bent, ben je blij dat je er zo jong uit ziet!’.

Nou zover heb ik het niet laten komen. Ik heb lekker wat rimpels laten maken. Anti Botox heet dat. Heel effectief. Zouden meer mensen moeten doen!

‘Elk nadeel heb zijn voordeel’. Mijn dochter knikt! ‘Logisch mam’.

Ik probeer mijn kinderen af en toe wat logica bij te brengen. En ja, dan komt Cruijff als eerste aan bod! Die snappen ze namelijk. ‘In zekere zin ben ik onsterfelijk’. Vind ik dus een prachtig levensdoel. Zorgen dat je altijd doorleeft, omdat je het positieve verschil hebt gemaakt.

‘Als ik de bal heb, heeft hij hem niet’. Ok het kan iets geëmancipeerder misschien maar Johan zat er zelden naast. ‘Als je niet op het juiste moment bij de bal bent dan ben je dus of te vroeg of te laat! En wie de bal speelt, krijgt ‘m om zijn oren’.

Cruijffiaanse logica. Ik teken ervoor. Zonder onderzoek je conclusies trekken. Dat zet zoden aan De Dijk. Ook Amsterdam trouwens. We zullen je missen Johan! Logisch toch.

Ja dat is deze week zul je denken. Nou ik ben van de letters en niet van de cijfers. Dat lijkt me duidelijk. Logisch dus dat ik geen enkele waarde hecht aan week 11. Behalve dat 11 mijn geluksgetal is. Weeknummers zeggen mij sowieso niets. Totdat ik gewoon zomaar een weekendje ga skiën ( dit weekend wel te verstaan). En wat blijkt: ik ben beland in het roemruchte weekend van Week 11. De week waarin half Nederland massaal naar St. Anton trekt om daar rigoureus af te rekenen met alle normen  en waarden die de wet verbindt aan het huwelijk. Sterker: vlak voor St. Anton staat een grote rij kluisjes waarin je je trouwring veilig kunt parkeren. In Week 11 is niemand in St. Anton zichtbaar getrouwd. Ik zag al wat bordjes staan met ‘let op je trouwring’ en ik dacht nog: hoe krijgen zakkenrollers nou in godsnaam een trouwring van je vinger. Maar nu valt het kwartje. Je moet ‘m afdoen! Er zijn koppels die elk jaar in Week 11 een vaste relatie hebben, in St. Anton. Niemand maakt foto’s deze week. Het is een publiek geheim dat ik überhaupt hier ben. Niet doorvertellen dus!

‘Jij kent ook iedereen hè’, zegt Lynn tegen me. ‘Hoe kom je daar nou bij?’ vraag ik. ‘Nou je zegt echt iedereen gedag’,

‘Oh, maar dat zijn mijn Hallovrienden. Die ken ik niet echt maar omdat ik ze regelmatig tegenkom, zeggen we altijd ‘hallo’ tegen elkaar. En zonder met ze te praten, weet ik eigenlijk best veel over ze.

Zo weet ik dat die vrolijke mevrouw daar ook drie dochters heeft en altijd met de fiets gaat. En ze loopt hard, net als ik. Grappig toch! En die grijze meneer die net zo enthousiast zwaaide, die heeft een keer geholpen toen ik een lekke band had. En daar loopt het yogameisje (zo noem ik haar), steevast in een hippe joggingbroek. En dan hebben we nog de fietszwerver, die fietst altijd op een andere fiets door het dorp. Met zo’n geel fluorvest aan. En telkens weer op een andere fiets. Werkt vast bij de fietsenmaker ofzo’.

En weet je wat het fijne is aan Hallovrienden: je hoeft nooit met ze af te spreken. Je komt ze vanzelf tegen!

Hagelwit en ijskoud. Het meest verslavende witte poeder bestaat puur uit kristallen. Het leent zich voor talloze doeleinden waar je vanzelf endorfine van aanmaakt. Bij het zien alleen al.

En ik verkeer in de gelukkige staat dat ik deze week mag genieten van meters van dit witte kristalfestijn.

De stilte van de sneeuwdeken en het ultieme geluksgevoel als je er doorheen zoeft, zijn extreem verslavend. En elke trip door dit favoriete poeder, is waanzinnig. Overtreft menig droom. Een verslaving die ik voor geen goud wil missen. Dus als iemand over dat verrukkelijke witte poeder begint, dan weet ik precies wat ie bedoelt. Ik kan het iedereen aanraden!

Door wat huishoudelijke vertraging neem ik vandaag een treintje later. Zal wel rustig zijn denk ik nog.

Maar dan hoor ik een oorverdovend kabaal. Alsof er 1000 kinderen samen in 1 bus zijn gepropt. En ik zit er niet ver naast: 1000 uitgelaten dames van middelbare leeftijd gaan massaal op schoolreis naar de huishoudbeurs.

Wat gaan ze daar in godsnaam doen? Ik droom ook al jaren van innovatieve snufjes die mijn huishouden wat makkelijker maken: een wasmand die de kleren opvouwt, een sokkensorteerder. En servies dat zichzelf omspoelt en in de kast zet. Dat zou mij enorm helpen.

Maar ik weet nu al dat deze dames vanavond doodmoe terugkomen met overvolle tassen. Vol met onzinnige gadgets die louter en alleen gemaakt zijn voor de huishoudbeurs. En die gadgets leiden meestal tot nog meer zinloos huishoudelijk geweld omdat ze nooit doen wat beloofd was. Om daarna voorgoed in het gootsteenkastje te belanden.

Veel plezier allemaal. Ik sla even linksaf waar iedereen rechtsaf naar de RAI gaat!

Of ik ooit iets kwijtraak? Nou soms. Maar op een of andere manier ben ik ervan overtuigd dat alles wat je verliest, altijd weer terugkomt.

Zo verloor ik mijn iPhone tijdens een weekendje skiën. Na kansloos speuren in de sneeuw vroeg ik in een vaag koffietentje naar de lost en found aldaar. “What did you loose” vroeg het koffiemeisje “my green iPhone”. Ze lacht en trekt een laatje open: mijn groene iPhone 🙂

En laatst mijn bankpasje tijdens het schoolreisje van Lynn. Ik laat mijn adres achter bij de balie van het pretpark. Een dag later zit het pasje al in mijn brievenbus. Met een alleraardigst kaartje van een meneer uit Emmen erbij.

De telefoon van mijn oudste die mijn kwijtraak-gen heeft geërfd. Verloren, ook ergens op de piste. Ik bel haar nummer: “Bonjour, c’est l’école de ski”. Gelukkig spreek ik mijn talen.

Vorige week nog verloor ik Manou’s kettinkje dat ik tijdens het hardlopen voor haar zou bewaren. Kon ze het tenminste niet kwijtraken! Vandaag even gegoogled: en ja natuurlijk heeft iemand deze vondst al op internet gepost. Niks geluk, gewoon vertrouwen op de eerlijke vinder. Probeer het maar, het werkt echt!