Vanochtend zag ik een jongetje met losse handen fietsen. Hij glunderde en keek me voldaan aan. Met een blik van ‘het mag eigenlijk niet maar ik doe het gewoon’!
Toen hij dichterbij kwam, deed ie ook nog eens pontificaal zijn handen in zijn zakken. Hij was trots. En terecht.
Ik fietste verder en besloot ook mijn handen in mijn zakken te doen. Even kijken of ik het nog kon. Ja hoor, zelfs de bocht om lukte nog. Fietsen met losse handen verleer je niet. Dat blijft leuk!
Na de bizarre film van gisteren, denk ik vandaag aan mooie films. Les Intouchables of de Amerikaanse versie: the Untouchables, Forrest Gump. Run Forrest, Run.
Ineens zie ik Trump rennen, Forrest Trump. En iedereen loopt mee. Alhoewel…bijna de helft kijkt toe en denkt dat Trump toch de eindstreep niet haalt. Maar het is ‘m gelukt. Zijn eindstreep althans.
Face Off uit 1997. It’s time to face it. We kunnen niet meer wegkijken en ons verschuilen achter andere gezichten. John Travolta en Nicholas Cage. Zeg dat het niet waar is!
Of moeten we terug naar 1989: ‘Sex, Lies and e-mails’ Hillary? Is het daar misgegaan? Wat maakt het uit. Het gaat hier niet om wie de beste president is, het gaat hier alleen maar om de tegenpartij. Die heeft gesproken en gewonnen. Gewonnen van gelijkheid, vrede en zelfs van the American Dream.
Misschien toch handig als we gaan begrijpen waarom er zoveel mensen zijn die niet zien wat wij zien. Of kijken we gewoon niet goed?
‘Weet je dat nog Lies?’ zei mijn vader toen ik 7 was. ‘Even op mijn plaatjes kijken’, antwoordde ik steevast. Ik had alle belevenissen als foto’s opgeslagen in mijn geheugen. Als ik ergens aan terugdacht, bladerde ik door alle wit-omkaderde beelden in mijn geheugenbibliotheek. Gek genoeg wist ik in no-time het juiste plaatje terug te vinden. Dat is nog steeds zo. Vraag mij wat iemand dertig jaar geleden aanhad en ik geef je het antwoord zodra ik de denkbeeldige foto weer in het vizier heb. Soms wil ik zo’n foto uit mijn denkbeeldige fotobibliotheek delen met anderen. Maar dat kan dus alleen als ik ze heel beeldend beschrijf. Dat moet lukken!
Beelden zeggen zoveel meer dan woorden. Daarom is het zo bijzonder dat er mensen zijn die alles op alles zetten om de mooiste, indrukwekkendste beelden te maken. Zodat we ons blijven realiseren dat we samen de wereld moeten verbeteren! En als het lot dan toeslaat dan blijven alleen de beelden hangen en zoeken we woorden om de leegte te beschrijven!
Maar die woorden zijn er niet. Dus het blijft bij herinneringen die als foto’s in ons geheugen staan.
Dit is echt de limit! 4 september 28 graden, 1 week na de zomervakantie en wat zie ik? Strooigoed bij Albert Heijn. Dat moet een foutje zijn. Of is dit om duidelijk te maken dat zwarte piet echt niet bestaat? Dat Sinterklaas een verzinsel is en we zijn verjaardag dus ook prima in de zomer kunnen vieren? Misschien best een goed idee. Is het tenminste ook niet zo koud op het dak. En niemand stookt de openhaard. Veel makkelijker voor iedereen.
En dat strooigoed kan gewoon in een leuke bak naast de barbecue. Vinden de kinderen net zo lekker als popcorn of chips. De gedichten houden we er gewoon in. Op rijm klinkt alles sowieso een stuk vrolijker. Zitten we alleen nog met dat paard. Daar ga ik over nadenken, wie we dat nu eens zullen schenken.
Dag Sint en Piet
Sparen en beleggen hebben alleen zin als je een lange adem hebt, van minimaal vijf jaar. En aangezien ik meer het carpe diem-type ben, is dat dus niets voor mij!
Dus bedacht ik een korte termijnoplossing om creatief te sparen:‘potje over’. Dit komt erop neer dat je elke toevallige besparing of meevaller direct opzij zet voor je spaardoel.
Als je naar de film gaat maar die blijkt uitverkocht kun je 2 x € 15,- in je spaarpot doen. Je koopt een broek voor je dochter en krijgt 50% korting omdat de sale net gestart is. Hup de helft is potje over.
Of je staat op het punt om een parkeerkaartje te kopen maar een aardige voorbijganger geeft jou haar ticket tot 21.00 uur. In Amsterdam is dat al gauw € 25,-. Kassa voor je potje over.
En als je echt snel wilt sparen, ga je gewoon twee keer niet uit eten in een sterrenrestaurant.
Eenvoudig, transparant en lucratief. Ik ga eens polsen wat mijn financiële opdrachtgevers hiervan vinden.
De Olympiërs zijn weer terug en gehuldigd. En mijn favoriete kijksport is vanaf nu de Keirin! Sportief, verrassend origineel en lekker kort. In de Keirin kan alles!
Sissy de kleine kei(ze)rin krijgt ineens een heel andere betekenis. Keirin is gewoon de voorloper op het Brabantse Kei Gaaf en betekent iets als Powervrouw ofwel Koningin op de baan. Met Keirin Sissy Ligtlee als lichtend voorbeeld.
Ik ben diep onder de indruk. Ik begrijp het niet helemaal en misschien intrigeert dat juist extra.
Waarom rijden de keirinners bijvoorbeeld eerst gedwee zes rondjes achter een man op een saloped die ze eigenlijk makkelijk kunnen inhalen? En waarom duurt de echte wedstrijd maar 2 rondjes? Zou ik anders doen!
Maar wat maakt het uit. Als er Keirin is, kijk ik!
Elke klas heeft een stoutste jongetje. Dat had ik en dat hebben mijn dochters nu ook. En stoutste jongetjes zijn irritant, bloedirritant. Ze overschrijden grenzen aan de andere kant van de wereld terwijl ze hun dorp niet eens zijn uit geweest. En daarom weet iedereen nog precies hoe het stoutste jongetje van de klas heette.
Ook Yuri was steevast het stoutste jongetje van de klas. Maar het leuke is, dat er dankzij stoutste jongetjes altijd iets onverwachts gebeurt. Ok, soms misschien iets dat neigt naar ‘te ver’ maar iedereen wordt weer even wakker geschud. Ook de muurbloempjes. En iedereen moet stelling nemen!
Yuri is dus het stoutste jongetje uit het Olympisch team. Dat weet iedereen. Maar het stoutste jongetje van de klas wordt nooit braaf. Zeker niet als je ‘m eruit stuurt! En dat is maar goed ook.
Bestaat er een TomTom of navigatie apparaat waarbij je wel de ETA kunt halen? Dus een systeem dat rekening houdt met files, wagenzieke kinderen en een tolbadge die ineens toch niet blijkt te werken! Ik doe er alles aan om aan te komen op de eerste Estimated Time of Arrival. Ik rijd voortdurend te hard, neem minimaal pauze, sommeer mijn kinderen om te kiezen tussen plassen of koekjes kopen. Kortom: ik zou er echt easy 20 minuten af moeten kunnen rijden. Maar iedere reis word ik op een onbevangen moment weer opgezadeld met duistere strafminuten. Zonder opgaaf van reden zegt het beroerde apparaat ineens dat ik een kwartier later ga arriveren. Terwijl ik de hele dag al ruim boven schema lig. En het allerergste is, dat het k-ding altijd gelijk krijgt.
Moet je eens proberen op je werk. Zomaar de deadline verplaatsen. Dan moet je echt van hele goede huize komen, wil je dat erdoor krijgen. Maar meneer TomTom doet dat gewoon en komt er ook mee weg.
Lekkere wegwijzer. Ik neem voortaan weer de kaart als leidraad. Ik verdenk Tom ervan om gewoon stiekem een omweg te nemen net als ik even niet oplet. Dag TomTom! Ik ga op reis en neem jou niet meer mee. Nooit meer!
Froome klinkt voor mij als Vroemmm! Snelheid én demarreren! Als je met die naam geboren wordt, kun je maar weinig beroepen kiezen die je naam waarmaken. Wielrennen is dan dus een prima optie. En het leuke aan wielrennen is dat je niet alleen fietst maar ook kunt rennen. Ik snap ook niet waarom ze Froome niet gewoon naar de finish hebben laten rennen. Of beter nog: waarom ze niet alle renners van hun fiets af gesommeerd hebben om gewoon te eindigen met een echte bergbeklimming. Het is de Mont Ventoux toch. Wind tegen als toegift.
Hup Vroemm, op de pedalen en morgen gewoon winnen. Je boft dat je geen Peter Winnen heet. Da’s pas afzien!