‘U komt voor een fiets’, vraagt de vriendelijke fietsmeneer op Vlieland. ‘Ja graag. Wilt u mijn naam en adres weten’? ‘Nee hoor dat is niet nodig’. ‘Mijn rijbewijs achterlaten dan?’ ( ja ik ben al achttien). De man lacht: ‘Neem ‘m maar gewoon mee. We zien wel wanneer ie terugkomt’. ‘En kan ik dan ook mijn rugzak hier even een uurtje stallen. Haal ik ‘m straks op’. Tuurlijk kan dat!
Vol verbazing fiets ik even later door de duinen naar ons huisje. Als dit geen vakantie is dan weet ik het niet meer. Een eiland vol vertrouwen! Zou dat nou puur en alleen komen omdat je niet zomaar van het eiland af kan. En dat die gedachte alleen al het beste in mensen boven brengt? Want als dat zo is, moeten we dan niet wat meer eilanden creëren?
Hup zee tussen de steden en de landen. Maar dan wel allemaal kleine eilandjes waar iedereen elkaar kent. Een soort waddenwereld zeg maar.
Ben alleen bang dat dit geen ei(land) van Columbus is!