Dat leerde ik op mijn 14e toen ik Jonathan Livingstone Seagull las van Richard Bach. Ik kreeg het kleine, blauwe boekje zomaar cadeau van mijn peetante. Het sprak me enorm aan: Als je iets wil dan moet je er alles aan doen om dat te bereiken. Eigenlijk heel logisch en gemakkelijk.
En als er dan toch ineens een weg doodloopt, moet je vooral niet teruglopen, maar gewoon over het hekje klimmen. Zeg maar buiten de gebaande paden gaan.
Op mijn vijftiende hield ik mijn boekbespreking over deze kleine dappere zeemeeuw die zichzelf keer op keer uitdaagt. En die val na val, de moed weer opbrengt om toch nog een poging te wagen om zijn snelheidsrecord te verbreken. Terwijl iedereen, maar dan ook iedereen om hem heen, hem voor gek verklaart. En zegt: ‘doe nou eens relaxed joh’.
Nog steeds geef ik het boekje cadeau aan bijzondere mensen.
En dan zie ik ineens een berichtje in de groepsapp van de klas van mijn jongste dochter:
‘Tijdens de avondvierdaagse is er veelvuldig buiten de gebaande paden gelopen door deze klas. Ouders pas op uw kinderen’. ‘Mooi’ denk ik. ‘Die kinderen komen er wel. Want de gebaande Gooische paden zijn niet de beste wegen om streetwise te worden’. Dat geldt trouwens ook voor volwassenen!