Ja ik was dus zo’n jongensmeisje. Zat op judo, klom in bomen en liet mijn haar door de moeder van een vriendinnetje zo kort knippen dat iedereen dacht dat ik een jongetje was. Kon ik lekker jongensdingen doen zonder uit te leggen waarom ik niet met poppen speelde.
Uiteindelijk werd ik weer een meisjesmeisje. Maar dan wel een beetje stoer. Dat was toen doodnormaal. Volgens mij is dat nog steeds zo.
Mijn oudste weigerde steevast jurkjes te dragen. Mijn middelste is sowieso een rauwdouwer. En mijn jongste werd geboren als roze prinses. En nu is het weer precies andersom.
Maar sinds vandaag is er een reclamecampagne waarin ouders gevraagd wordt of ze hun jongens wel de ruimte geven om jongen te zijn. Nou ik wil niet veel zeggen maar meisjes hebben pas echt veel ruimte nodig. Voor hun kleren, make-up en vooral voor al hun bijzondere gedachten en ideeën. En jongens hebben vooral ruimte nodig voor zichzelf en voor hun brommers. En om te ravotten. Leuk woord trouwens.
Mijn idee: geef alle kinderen de ruimte en de vrijheid om zich uit te leven. Want of je nu een jongensmeisje of een meisjesjongen bent, of geen van beide: ruimte creëer je zelf!