Nu de Olympische Winterspelen voorbij zijn, ebt ook langzaamaan mijn ‘gemiste kans’ gevoel weer weg. Gelukkig maar. Ik had natuurlijk ook ooit mee willen doen aan de winterspelen. Maar ergens heb ik die kans laten liggen. Verkoos ik de feestjes boven de slalomtrainingen. En omdat mijn ouders dat soort sportuitdagingen niet zo belangrijk vonden voor mijn broer en mij, is het er dus nooit van gekomen. Achteraf spijt natuurlijk.
Maar als de spelen dan beginnen, kijk ik naar de sporthelden die echt alles geven om die felbegeerde titel binnen te slepen. Er wordt geknokt, geleden en gestreden. Dit is topsport in de hoogste categorie. Hier doe je niet ‘even aan mee’ omdat je best aardig schaatst, skiet, snowboardt of kunstrijdt. Dit is het verschil van 1-honderdste. Hier strijden toppers tot ver boven de verzuring.
En dan begint de Curling wedstrijd. Dit kan toch niet waar zijn. Hoeveel steekpenningen heeft het Olympisch Comité aangenomen om deze sport tot een olympische te verheffen? Er was dus iemand die dacht: ‘ik zou best ook eens naar de Spelen willen. Ehhh, even denken: Jeu de Boules op ijs doen ze nog niet’. En voila: daar had je de eerste Olympisch Kampioen Curlen. Frans Bauer presenteert deze olympische sport op amateur niveau. En ik denk eigenlijk dat alle deelnemers ook zo mee kunnen naar Peking over vier jaar.
Curling is toch niet te vergelijken met al die topsporters die extreme prestaties leveren? Dit is bingo in het kwadraat. De hartslag van deze sporters komt niet eens boven de honderd denk ik zo. Wie o wie heeft dit bedacht?
En als Curling mag, dan mag Jeu de Boules zeker meedoen bij de zomerspelen. Zelf wil ik dan graag meedoen in de categorie ‘zandkastelen bouwen’. Kan ik verder dromen over mijn Olympische Sprookje.