Vrijdag was ik zoals altijd bij het jaarlijkse Fraude Film Festival in Tuschinski. En elk jaar ben ik weer verrast en verbijsterd door de meest ontluisterend docu’s waarin fraudezaken worden belicht. Zaken die ik in de verste verte niet had kunnen voorzien, laat staan bedenken. Naïef wellicht of gewoon onvoorstelbaar. Zeven klokkenluiders in Italië vertellen hun verhaal over misstanden die ze in het overheidsbeleid aankaarten. En alle zeven zijn ze ongelofelijk tegengewerkt. In plaats deze waardevolle feedback te gebruiken om de organisatie te verbeteren, werden deze zogeheten klokkenluiders of ‘whistlers’ overgeplaatst, tegengewerkt en verdwenen de aantijgingen ergens in een bureaula met een groot slot erop. Of ze kregen smeergeld aangeboden. Deze zeven volgden hun gevoel om te strijden tegen onrecht. Ondanks alle tegenwerking en het gevoel machteloos te staan tegen de gevestigde orde, hielden ze voet bij stuk.
Zo ontzettend bewonderenswaardig. Vastberaden loop ik ’s avonds naar huis: klokkenluiders zijn helden. Alleen het woord klokkenluider kan misschien beter vervangen worden door ‘wereldverbeteraar’ of ‘melder’. Door het een positieve naam te geven, wordt het niet gelinkt aan klikken maar juist aan opstaan, je hand durven opsteken en tegengas te geven waar het nodig is. Meelopen lijkt soms de veiligste en makkelijkste weg, maar wel alleen voor jezelf.
Ik denk en hoop dat iedereen wel een beetje klokkenluiderschap in zich heeft. Misschien goed om daar af en toe extra aandacht aan te besteden. Je kunt zomaar het verschil maken. Het verschil tussen meelopen en opkomen voor anderen.
Ik heb het geluk om elke dag wakker te worden van de klokken die luidkeels vertellen hoe laat het is. De ene nog harder dan de andere. En altijd word ik er vrolijk van.
Laten we luisteren naar klokken en klokkenluiders, ze luiden nooit zomaar!