Als haringen in een tonnetje. Zo staan we opeengepakt. En de gedachte dat er vast veel mensen uitstappen, wordt meteen gedwarsboomd door een schrille stem die vraagt of we wat kunnen indikken. Indikken? Ik kan niet eens fatsoenlijk ademen. Ik sta met mijn neus tegen oksels aangedrukt. Een meisje pal naast me eet een frietje. In een zweem van mayonaise en zweet, hang ik tussen de massa.
Gelukkig heb ik mijn hippe hoge hakken vorige week al ingeruild voor gympies. Toen moest ik twee kilometer lopen omdat ik vergeten was uit te stappen. Daar kon de trein niks aan doen trouwens!
Er komen nog meer mensen bij. Ik kan niet meer bewegen. Door een piepklein gaatje lukt het me om naar buiten kijken, en een glimp frisse lucht op te vangen! Ik zie auto’s stilstaan. Een lange trein stilstaande auto’s. Ik glimlach. Trein is best fijn.
En net als ik op het knopje druk om de deuren te openen, schalt er weer een stem door de coupé: “sorry mensen, ProRail is vergeten de wissel om te zetten. We slaan dit station dus even over…”.
Trein is fijn?