Joelende sirenes, voorbijschietende taxi’s en adembenemende wolkenkrabbers. Ik vind het heerlijk. Hier kan echt alles. En iedereen vraagt hoe het met je gaat. Policy: ‘how are you? Thank you I’m fine. And you?’ Met iedereen gaat het goed. Dat hoort bij de policy.
In de shops vraagt de verkoper mijn naam. Om daarna bij elke broek die ik pas te roepen: Oh Lies, these jeans are made for you. They’re lovely. Hilarisch.
Tot we op Ground Zero staan. Wat een memorial statue! Zo overweldigend indrukwekkend. Twee immense vierkanten kraters waar van elke zijde een eindeloze watermassa als een weefgetouw in miljoenen fonkelingen naar beneden stroomt.
We staan stil. Heel stil.
De dag erna ren ik alweer door Central Park. Langs het prachtige Jacky Kennedy Onassis Reservoir. Om 8.00 uur hoor ik mensen juichen, gezang. Er is een optreden van een populaire zangeres. Goodmorning New York roept ze. Ik dein door de dansende massa. Maak een filmpje. En als ik thuis ben, vertel ik mijn dochters dat er een geweldig concert is. Of ze nog mee willen? Nee natuurlijk niet. We slapen. In de stad die nooit slaapt.
Bye New York .
Heerlijk Lies, zo herkenbaar. Zus woonde er 3 jaar dus veel geweest, topstad en je moet er inderdaad niet slapen!