Drie keer per jaar is het bal en hebben mijn dochters toetsweek. 7 toetsen in 5 dagen. Dat vinden ze echt een regelrechte ramp. Twee maanden voor de toetsweek worden er al huiswerkschema’s gemaakt die natuurlijk niet nageleefd worden. Dat hoort ook zo zeg ik ze. Schema’s maken is gewoon mentale voorbereiding.
Ik was trouwens een kei in schema’s maken. En vooral in het invullen van de pauzes in dat schema. Het is de kunst om net zoveel leuke momenten in je schema in te bouwen dat dat leergedeelte best meevalt. Van half tien tot elf maakte ik dan een eerste shift om de tweede meteen in te korten en aan de pauze te koppelen zodat ik niet alleen kon hardlopen maar ook ruim tijd had om nog even gezellig te chillen met vriendinnetjes. Ik beschreef zelfs wat ik mocht eten tijdens die pauzes. Fruitshakes, zelfgebakken appeltaart, die ik dan in de pauze ervoor had mogen maken.
En elke dag maakte ik de balans op. Noodgedwongen schoof ik wat in de huiswerkstof om de gemiste uren enigszins te verdoezelen. Om daarna, vlak voor de toetsen, toch lichtelijk in de stress te schieten. Maar stress, daar deed ik eigenlijk niet aan. Ik bleef dus nonchalant en verzekerde mezelf dat ik die onvermijdelijke onvoldoende vast wel kon ophalen in de laatste toetsweek.
Terug naar nu: volgende week begint de toetsweek. Dit keer in drievoud. De eerste de vierde en de vijfde. En ik moet erbij zeggen. Mijn dochters zijn niet op hun sterkst in deze weken. Toen mijn oudste naar de brugklas ging, heb ik meteen duidelijk gemaakt dat ‘mama geen toetsweek meer gaat doen’. Dat heb ik vaak genoeg gedaan.
Ik wil best helpen. Maar ik ga zeker niet tegen vriendinnen zeggen dat ‘Ik toetsweek heb’. Geen haar op mijn hoofd. Ze mogen het lekker zelf doen. Ik zorg voor proviand en ze mogen zoveel tosti’s maken als nodig om hun concentratie te bewaren. Verder ben ik gewoon lekker aan het werk. En als mijn schatjes dan toch wat onvoldoendes halen, dan weet ik dat het toch wel goedkomt. En zo niet, blijven ze toch een jaartje zitten.