Zondagavond was steevast mijn favoriete televisieavond in de jaren negentig. Net afgestudeerd, mijn eerste baan en lang leve de vrijheid en de dromen. Die dromen werden elke zondag concreter dankzij drie onvergetelijke series.
Eerst Beverly Hills 90201 waar ik geen genoeg van kon krijgen. Die ongelofelijk knappe Dylan en de tweeling Brenda en Brandon. Als ik daar toch eens naartoe kon. En precies nu ik dit geschreven heb, lees ik dat Dylan is overleden. Dromen moeten we dus realiseren anders vervliegen ze.
Daarna kwam Melrose Place. Hoe geweldig zou het zijn om met zijn allen dicht bij elkaar te wonen en eigenlijk alles samen te delen. En alle liefdesellende die voorbijkwam werd ruimschoots gecompenseerd door nieuw geluk. Dus ik bleef kijken.
Het televisiefestijn eindigde met Friends. De hilarische comedy met o zo gênante en herkenbare, knuffelbare belevenissen van zes samenwonende vrienden en vriendinnen in New York. Allemaal even bijzonder. En wat wilden we graag bij ze in huis wonen.
Dat was toen. Nu kijken ze alles wanneer ze maar willen. En dat terugkijken is misschien handig maar samen kijken op hetzelfde moment is toch veel leuker? Nee dus. Mijn dochters zijn inmiddels grotere Friends fans dan ik ooit was. Alleen hebben zij alle afleveringen van zo’n 8 jaar, in twee maanden op hun iPhone bekeken. Binge Watching heet dat. Dagelijks veelvuldig en langdurig series kijken op je IPhone. Het is helemaal hot en ik had er nog nooit van gehoord. Tot kortgeleden dan.
Manou weet zelfs waar de Friendsacteurs van toen, nu wonen en wat er met ze gebeurd is. Zo mocht Ross in het echt niet op de bruiloft van Rachel komen. Hij begrijpt nog steeds niet waarom niet. Of ik het snap, vraagt Manou? Nee natuurlijk niet. Maar ik droom gewoon door dat ze nog steeds met zijn zessen in New York wonen. Dat is wel zo lekker wakker worden. En wie weet, als ik een keer tijd over heb, ga ik alle afleveringen nog eens nakijken. Maar dan wel op een groot scherm. Anders kan ik het niet volgen.