Niets zo vervelend als je doel omlaag te moeten bijstellen. Zo heb ik mijn zinnen gezet op de marathon van Rome eind maart. En ik was echt heel lekker bezig totdat… tjak, een spiertje in mijn kuit mij hardhandig terugfloot.
Ik wil deze marathon niet gewoon lopen, nee ik heb mezelf het doel 3.55 gesteld. Gewoon om de druk nog iets op te voeren. Ik weet allang dat ik veel productiever ben met harde deadlines. En omdat ik ZZP’er ben, moet ik deze deadlines vaak zelf creëren. Hoe meer deadlines, hoe meer TrueLies.
Nu maart aardig dichtbij komt en mijn spiertje mij voor de derde keer heeft teruggefloten, ben ik me toch gaan herbezinnen op de eindtijd. En ik kom er gewoon niet uit. Hoe moeilijk is het om je neer te leggen bij een lagergelegen doel.
Om mijn gemiste looptrainingen te compenseren, sta ik op de crosstrainer op de sportschool. Verschrikkelijk vind ik het. En dat is te zien. Ik krijg het niet voor elkaar om te glimlachen. Terwijl ik normaliter stralend 15 kilometer buiten ren. Eindelijk begrijp ik dat er mensen moeten zijn die net zo’n afkeer hebben aan hardlopen als ik aan deze crosstrainer heb.
Gelukkig, toch weer een nieuw inzicht gekregen. En spierscheur of niet, ik ga die marathon lopen in Rome. En verheug me al op het Colosseum en de espresso’s. In Italië nemen ze het vast niet zo nauw met die eindtijd. Misschien duren seconden daar wel langer.
Komt ‘t het toch nog goed.
je bent een fikse sportvechster lies!
the true lies werken positief!!!
sleutelwoorden “de kunst van schrijven”
Zo is het Anneke. En dat heb ik van jou 🙂