Nu de lente haar beste beentje voorzet, is het zaak om hier optimaal van te genieten. Dus staan we drie keer per week vroeg op, heel vroeg. Althans voor mijn begrippen dan. Ik ben een langslaper en een nachtmens. Hoe later, hoe creatiever. Misschien heb ik mezelf dat ooit wijsgemaakt maar het is diep doorgedrongen in mijn dagelijkse routine.
Ik zet de wekker dus om 7.00 uur en stap op de fiets. Om een half uur later op anderhalve meter afstand, met mijn ijsmaatjes, het ijskoude water van de adembenemende Spiegelplas te trotseren. Niemand in de buurt. De ultieme kou steekt het vuur vanbinnen aan. Zodat we tien minuten later tintelend weer op de fiets stappen. Het voelt als een wake-up boost. Een energiekick die ons de rest van de dag laat zweven.
De ogenschijnlijk tegenstrijdige paradox van ijskoud water om warm te worden, blijft bijzonder. Kou is een kwestie van mindset. Het is zo koud als jij denkt dat het is. Weerstand bij het idee alleen al, kun je negeren. En zeker in deze bizarre, ogenschijnlijk onwerkelijke tijd, is het best fijn om op anderhalve meter afstand toch af en toe je mind even te trainen. Zodat kou het nieuwe warm wordt. En vroeg het nieuwe normaal voor nachtmensen zoals ik.