True Lies

Of ik ooit iets kwijtraak? Nou soms. Maar op een of andere manier ben ik ervan overtuigd dat alles wat je verliest, altijd weer terugkomt.

Zo verloor ik mijn iPhone tijdens een weekendje skiën. Na kansloos speuren in de sneeuw vroeg ik in een vaag koffietentje naar de lost en found aldaar. “What did you loose” vroeg het koffiemeisje “my green iPhone”. Ze lacht en trekt een laatje open: mijn groene iPhone 🙂

En laatst mijn bankpasje tijdens het schoolreisje van Lynn. Ik laat mijn adres achter bij de balie van het pretpark. Een dag later zit het pasje al in mijn brievenbus. Met een alleraardigst kaartje van een meneer uit Emmen erbij.

De telefoon van mijn oudste die mijn kwijtraak-gen heeft geërfd. Verloren, ook ergens op de piste. Ik bel haar nummer: “Bonjour, c’est l’école de ski”. Gelukkig spreek ik mijn talen.

Vorige week nog verloor ik Manou’s kettinkje dat ik tijdens het hardlopen voor haar zou bewaren. Kon ze het tenminste niet kwijtraken! Vandaag even gegoogled: en ja natuurlijk heeft iemand deze vondst al op internet gepost. Niks geluk, gewoon vertrouwen op de eerlijke vinder. Probeer het maar, het werkt echt!

Waterig zonnetje.
Ik neem een douche
onder je stralen.
Zo op mijn balkonnetje.

Voor klanten bedenk ik elk jaar weer inhakers zodat ze ook op Valentijnsdag hun omzet kunnen verhogen. Modegiganten zoals Wehkamp, Gaastra en Bijenkorf weten inmiddels hoe dat werkt: Valentijnskorting geven. Ik krijg mijn kortingscodes zojuist binnen in drievoud. Onder het mom dat elke vrouw die geen Valentijnscadeau heeft gekregen, zeker vandaag iets voor zichzelf gaat kopen. Zo heb ik vorig jaar een trui met ‘Love’ erop gescoord. Tja, Valentijnscadeautjes zijn van stiekeme liefdes. Dus als je eenmaal met je gezin in een keurige woonwijk woont, valt er weinig meer te Valentijnen.

Ik denk terug aan mijn eerste snowcamp. Geweldig vond ik het. En romantisch. Maar dat was mijn geheim, dacht ik. Totdat ik twee dagen later op Valentijnsdag onaangenaam verrast werd. Mijn vader riep me: “Lies, er iets voor je”. Een rode roos van een geheime Valentijn. Mijn vader en de bloemist, die ik natuurlijk al jaren kende, stonden te lachen. Dus mijn hele dorp wist dat ik een Valentijnsroos had gekregen. Ik werd rood, roder dan de roos. En daarna bozer dan boos.

Heb de telefoon gepakt en de bewuste rozendader gebeld om te zeggen dat die zoen NIETS voorstelde. En dat het uit was. Uit met Valentijn.

En met die rozen is het nooit meer goedgekomen!

Als haringen in een tonnetje. Zo staan we opeengepakt. En de gedachte dat er vast veel mensen uitstappen, wordt meteen gedwarsboomd door een schrille stem die vraagt of we wat kunnen indikken. Indikken? Ik kan niet eens fatsoenlijk ademen. Ik sta met mijn neus tegen oksels aangedrukt. Een meisje pal naast me eet een frietje. In een zweem van mayonaise en zweet, hang ik tussen de massa.

Gelukkig heb ik mijn hippe hoge hakken vorige week al ingeruild voor gympies. Toen moest ik twee kilometer lopen omdat ik vergeten was uit te stappen. Daar kon de trein niks aan doen trouwens!

Er komen nog meer mensen bij. Ik kan niet meer bewegen. Door een piepklein gaatje lukt het me om naar buiten kijken, en een glimp frisse lucht op te vangen! Ik zie auto’s stilstaan. Een lange trein stilstaande auto’s. Ik glimlach. Trein is best fijn.

En net als ik op het knopje druk om de deuren te openen, schalt er weer een stem door de coupé: “sorry mensen, ProRail is vergeten de wissel om te zetten. We slaan dit station dus even over…”.
Trein is fijn?

“iedereen die harder gaat dan de natuur, is ergens voor op de vlucht” verzekerde een vriend me.

Als fervent hardloper besloot ik dat ik daar eens goed over na moest denken. Zou ik vier keer per week ergens langdurig voor op de vlucht zijn? Ik had juist bedacht dat dat hardlopen mijzelf rust gaf. Bovendien denk je veel sneller als je in beweging bent en kom je dus ook veel sneller tot de juiste beslissingen. Plausibel, logisch en dus waar!

Al hardlopend dacht ik er verder over na. Mijn hond spoot er vandoor. Een konijntje zeker. En toen wist ik zeker dat het niet waar was. Mijn hond was voor niemand op de vlucht. Het konijntje wel.

Dus: blijf vooral in beweging. En sta niet te lang stil. Dan kom je namelijk geen stap verder.

Mijn roots liggen in Made. Ik ga het ook niet meer ontkennen. Het is echt waar!
Made is een klein Brabants dorp waar moeders van vriendinnetjes nog met krulspelden in hun haar naar de bakker gingen. Waar we houdoe riepen en erpels aten. Een gehucht met weinig internationale allure. Waar je volgens mijn moeder ‘vooral niet te lang moest blijven wonen’.

Totdat ik ontdekte dat er in elk land op de wereld wel een dorp was dat Made heette. Made in China, Made in France, Made in Bolivia. Je kon het zo gek niet bedenken of er was wel iets ‘Made in’ . En ik, ik ben dus Made in Made. Wat een werelddorp!

Het is dan ook helemaal niet toevallig dat ik Lies heet. Mega-internationale naam. Zijn veel films over gemaakt: True Lies, Sex, Lies and Videotapes. Ja, als de wereldfaam niet vanzelf komt, moet je ‘m gewoon creëren. Dus: ik kom uit het werelddorp Made, er zijn films over me gemaakt en er bestaan drinkbekers met mijn naam erop!

Die CJB-enveloppen zijn al net zo herkenbaar als de blauwe belastingenkrengen! Waar nu weer te hard gereden? Ja hoor 4 km boven de limiet. Dat ze daar überhaupt een brief voor printen, dichtplakken, naar de brievenbus lopen om dat riedeltje twee maanden later nog eens te doen met de reminder.

Opbrengst: 36 euro. Verlies: heel veel negatieve energie op alle fronten!

Mijn suggestie: gewoon een automatische incasso verplicht opleggen aan iedereen die weleens een bekeuring heeft gehad. En die winst, die kan in een potje voor meer drempels ofzo.

“Als je heel goed naar iemands gezicht kijkt, zie je precies waar je de ogen en de neus moet tekenen”. Mijn dochtertje luistert aandachtig en tekent zowel de ogen als de neus eindelijk op de juiste plek en niet meer op het voorhoofd. Zelfs de wimpers tekent ze erbij.

Toch ontbreekt er nog een essentieel element: mijn wenkbrauwen. Ik spoor haar aan om nog eens goed naar mijn ogen te kijken en te ontdekken wat er op haar tekening bij moet om mijn gezicht compleet te maken.

Ze bestudeert me nog eens grondig en begint dan te stralen.

‘Je wallen! Helemaal vergeten’.

Arme mensen, opeengepakt in een gammele boot. Hun laatste redmiddel naar een betere toekomst. Verdrietig is het, intens verdrietig. En het verdriet wordt bevestigd door de afgrijselijke beelden, door de leegte in hun ogen. Het zijn vluchtelingen. De term klopt: ze zijn immers van huis en haard gevlucht om elders hun heil te zoeken.

Ze hebben er alleen niet voor gekozen om bestempeld te worden als vluchteling. Sterker nog: veel van hen zijn hoog opgeleid, of waren een eind op weg. Allemaal vol ambities en dromen, net als wij. Maar zodra ze in zo’n boot stappen: zijn het vluchtelingen. Ook al waren ze gister nog advocaat of student.

Heb je wel eens een kind horen zeggen: ‘ik word later vluchteling, net als iedereen’.

Niemand kiest ervoor om vluchteling te zijn. Laten wij ze dan ook niet zo noemen. Het zijn gewoon nieuwe buren!

True Lies
Lies schrijft
schrijft over licht
licht en zwaar
waar gebeurd of fictie
fictief of oprecht
recht door zee en puur
puur en prikkelend
prikkelend scherp
scherpte en diepte
verdieping om gedachten te bewegen,
wegen alle woorden even zwaar
zowaar creëer ik een glimlach
of een overpeinzing.