True Lies

Op mijn 17e werd ik fan van De Dijk. De geweldige songteksten, de sfeer, de band zelf en de rauwe stem van Huub. Mijn middelbare schoolvrienden en ik leerden alle nummers  uit ons hoofd. Ik draaide het bandje grijs op mijn walkman en zong uit volle borst mee. En ja natuurlijk zong ik geen zuivere noot, maar dat maakte me toen nog niets uit. Nu wel. Daarom componeer ik teksten in plaats van songs.

Nostalgie dat onze Dijkvrienden nog steeds spelen. En des te bijzonderder dat een van mijn eindexamenvrienden net een boek heeft uitgebracht met de titel ‘Lef en Moed’, gebaseerd op de fabuleuze songtekst van onze favoriete Dijk. Ze zongen over de toekomst. En die toekomst is nu. 

‘We hadden geen lef en geen moed, we waren te druk met ons eigen geluk’. Het gaat hier over DUURZAAMHEID. En dit is een wake-up-call. Natuurlijk zijn we druk bezig met de verduurzaming. En de zonnepanelen binden we nu nog als Friese doorlopers op onze daken. Dat gaat heus veranderen. De klapschaats is ook pas later bedacht! Daarom zijn er straks ongetwijfeld gevels en dakpannen met geïntegreerde  zonnepanelen. Dus ja heb vertrouwen. 

Maar nee, het gaat niet vanzelf. Er is lef en moed voor nodig. We zullen moeten veranderen. En zoals een van de sprekers tijdens de boekpresentatie zei: ‘een verandering doorvoeren is eigenlijk hetzelfde als mensen van hun verslaving afhelpen. We vervallen nu eenmaal graag in routine. Dat voelt veilig en is in feite verslavend. Probeer maar eens een corporate bank te veranderen. Niet te doen. Iedereen die daar werkt, wil graag alles blijven doen zoals ie altijd deed’. 

Het blijft grappig. Dit thema komt altijd weer terug op mijn pad. Mijn pad naar… geen idee. Maar elk pad mondt uit in nieuwe wegen, nieuwe kansen. En ik kijk sinds de boekpresentatie met een stuk duurzamere ogen naar het pad dat ik bewandel. Ik ga ervoor zorgen dat meer mensen dit pad weten te vinden. Bovendien is samen oplopen super inspirerend. 

Sinds vijf jaar beoefen ik een nieuwe favoriete sport: dameshockey, of beter veterinnen-hockey. Dat is met 20 vrouw in een team wekelijks ploeteren om maar in de klasse te blijven van afgelopen jaar. En als dat lukt, dan zijn we zeg maar niet ouder geworden. Kunnen we nog steeds koelbloedig zeggen dat we pas 42 zijn. Maar O wee als we degraderen. Dan doen we dat op alle fronten. Dan dalen we in aanzien! Op het veld maar ook op het terras. Voor, achter en op de bar. En erger nog: dat maak je als veterin nooit meer goed. 

Veterin is trouwens sowieso een vrij seksloze term die nodig aan verfrissing toe is. Het is al best zwaar dat hockey boven de veertig. Als je dan ook nog Veterinnen heet of nog erger VET A,B C of D dan wordt het er niet beter op. XL vinden we ook niet heel aantrekkelijk en senioren willen we nog verre van blijven. Dan wordt het straks rollator hockey. Nee we houden het toch maar zo.

Veterinnen hockey is gewoon voor de echte bikkels die in het gras hebben leren hockeyen. In een te grote rok of overgooier. Waarbij iedereen je onderbroek zag als je een sliding maakte. Eigenlijk ben ik dus helemaal geen echte veterin want ik ben pas net begonnen. En stiekem ben ik daar best blij om. Heb ik tenminste gewoon een hip rokje met een broekje eraan vast. En heb ik niet door de graspollen de bal hoeven zoeken. Dat ik dan toch nog steeds Veterin heet, neem ik wel voor lief. 

Op naar een nieuw seizoen in hopelijk dezelfde klasse 🙂

Niets zo fijn als mezelf even twee dagen Parisienne wanen. Dit keer in het 8e arrondissement vlakbij de Arc de Triomphe. Wat ben ik dan weer blij dat ik vroeger bij mijn tante in Tours mocht logeren. En elk jaar een week druiven ging plukken tussen ‘les paysans, les chomards et les étudiants’. Vandaar dat ik die Franse slag zo goed beheers.

Parijs is echt anders dan alle andere steden: grotesk en pittoresk, aimabel en indrukwekkend, innemend en eigenzinnig, verrassend en vertrouwd. ‘s Morgens ren ik rond een uur of acht langs de Seine. Vanaf de Eiffeltoren tot de Pont-Neuf. Daarna maak ik een U-turn en loop via het Louvre en de Tuileries  langs het reuzenrad-Roue terug naar mijn hotel. Wat voel ik me hier thuis.

Ik ben echt de grootste verhuisliefhebber die ik ken. 13 keer verkaste ik in Amsterdam centrum van de ene naar de andere kamer. En ik vond het heerlijk. Elke keer weer. Zou zo morgen mijn spullen weer pakken en overmorgen naar Parijs verhuizen. Maar ik doe het niet. Soms is het fijn om nog even door te dromen. A bientôt Paris!

‘Had je echt niet hoeven doen hoor’, placht mijn moeder te zeggen als ik weer eens iets geknutseld had. Toch maakte ik elk jaar weer een nieuw moederdag-item. Het eerste was een schilderijtje van een vaas bloemen. Die vaas bloemen stond in de klas op het bureau van Juffrouw Tonnie. Zo heette ze. Ik was net zes.

Mijn bloemen leken alleen verwelkt. Ik stak mijn vinger op en vroeg de juf wat ik eraan kon doen. Ze wist raad! Ze pakte een hele dikke kwast – zo een waar je muren mee verft- en doopte die in de lilakleurige achtergrondverf. Twee streken en hup weg waren mijn verwelkte bloemen met vaas en al.

Daar had ik dus twee dagen op zitten zwoegen. Ik begon opnieuw. De vaas en de bloemen werden er niet veel beter op. Gelukkig deed ook toen pakpapier wonderen. Ik weet niet meer hoe mijn moeder reageerde maar het schilderijtje leek van de aardbodem te zijn verdwenen na moederdag. Jaren later vond ik het terug en hing ik het op een prominente plek in de hal. Niemand die het weg durfde te halen. Zo kreeg ik toch nog wat voldoening voor mijn gezwoeg,

En nu ben ik zelf al weer een jaar of 16 moeder. Elk jaar ben ik oprecht blij verrast met alles wat ik krijg. Het schilderijtje met madeliefjes in een vaas en daaronder de legendarische tekst: ‘Ma-de-liefste’  hangt nog op mijn werkkamer. Net als het hartje van wol en de papieren egel waar ik bonnetjes in kan steken.

En vandaag krijg ik een lijstje waar Lynn met gedroogde bloemen en bladeren ‘LOVE’ heeft geschreven. Te lief. Het zal wel het laatste knutselwerk zijn. Op de middelbare heb ik ze er niet meer op kunnen betrappen. Ik zet het in de keuken. Net zolang totdat ze zelf zegt: ‘kan dat lijstje nu eindelijk weg?’. Ik ben er wel klaar mee.

Fijne dag allemaal!

Welke kip voelt zich tegenwoordig nog lekker? Ik denk geen één. Nou heel misschien die biologische scharrelkip uit de Allerhande van deze maand. Die heeft het namelijk echt reuzeleuk. De boer en boerin doen er echt alles aan om ervoor te zorgen dat deze kippen zich nooit vervelen. ‘Ze hebben zelfs niet eens de neiging om elkaar te gaan pesten’. Dat citeer ik dus uit de Allerhande.

En die allerhande kippen die het echt enorm naar hun zin hebben, smaken ook veel lekkerder. Dat blijkt wel op de volgende bladzijde waarop een foto prijkt van zo’n kip in kleine stukjes door een overheerlijke salade. En als ik verder blader, zie ik de kip die eerst nog liep te genieten en met haar veren liep te pronken, geplukt in een schaal liggen. Allerhande weet precies wat we bedoelen met kiplekker.

Ik overweeg wederom om vegetarisch te worden. Ook al weet ik dat kip heel goed is voor het herstel van mijn spieren na alle sportinspanning. Maar ik voel me allesbehalve kiplekker na het lezen van deze Allerhande. Sojalekker is misschien een betere aanduiding voor onze gemoedstoestand anno-nu. Krijg ik tenminste ook geen ruzie met alle scharrelende actiegroepen.

Ik denk dat ik morgen stem op de partij voor de sojabonen.

Nu de Olympische Winterspelen voorbij zijn, ebt ook langzaamaan mijn ‘gemiste kans’ gevoel weer weg. Gelukkig maar. Ik had natuurlijk ook ooit mee willen doen aan de winterspelen. Maar ergens heb ik die kans laten liggen. Verkoos ik de feestjes boven de slalomtrainingen. En omdat mijn ouders dat soort sportuitdagingen niet zo belangrijk vonden voor mijn broer en mij, is het er dus nooit van gekomen. Achteraf spijt natuurlijk.

Maar als de spelen dan beginnen, kijk ik naar de sporthelden die echt alles geven om die felbegeerde titel binnen te slepen. Er wordt geknokt, geleden en gestreden. Dit is topsport in de hoogste categorie. Hier doe je niet ‘even aan mee’ omdat je best aardig schaatst, skiet, snowboardt of kunstrijdt. Dit is het verschil van 1-honderdste. Hier strijden toppers tot ver boven de verzuring.

En dan begint de Curling wedstrijd. Dit kan toch niet waar zijn. Hoeveel steekpenningen heeft het Olympisch Comité aangenomen om deze sport tot een olympische te verheffen? Er was dus iemand die dacht: ‘ik zou best ook eens naar de Spelen willen. Ehhh, even denken: Jeu de Boules op ijs doen ze nog niet’. En voila: daar had je de eerste Olympisch Kampioen Curlen. Frans Bauer presenteert deze olympische sport op amateur niveau. En ik denk eigenlijk dat alle deelnemers ook zo mee kunnen naar Peking over vier jaar.

Curling is toch niet te vergelijken met al die topsporters die extreme prestaties leveren? Dit is bingo in het kwadraat. De hartslag van deze sporters komt niet eens boven de honderd denk ik zo. Wie o wie heeft dit bedacht?

En als Curling mag, dan mag Jeu de Boules zeker meedoen bij de zomerspelen. Zelf wil ik dan graag meedoen in de categorie ‘zandkastelen bouwen’. Kan ik verder dromen over mijn Olympische Sprookje.

Tijd heelt alle wonden, zeggen ze weleens. Nou als je op acht honderdste olympisch goud verliest dan is tijd even je grootste vijand lijkt me zo.

Ik refereer hier aan de schaatscoryfeeën van dit weekend die strijden voor de Olympische titel. Natuurlijk gaan ze gouden plakken binnenslepen. Maar als je even goed kijkt, realiseer je je dat het hier draait om seconden of beter: duizendsten van seconden. Kun je echt trainen om op een tiende het verschil te maken? Ja dus. Kramer hield twee rondjes een tiende in zodat ie in de laatste ronde vier tiende kon inlopen . Een keer te veel knipperen met je ogen weerhoudt je van goud.

Ik probeer me even in hun situatie te verplaatsen als ik weer eens – zo’n vier keer per week- hardloop met mijn Strava-app als coach. En na een rondje van 10 km zie ik waar mijn ‘verbeterpunten’ zitten. De langzame kilometers waar ik het liefst mijn hond de schuld van geef, moeten echt harder. En mijn langzame rondjes onderscheiden zich van de snelle door een verschil van 20 seconden. Ook daar kan ik nog wat tijd winnen.

Maar deze sporthelden bikkelen dag in dag uit om misschien wel die ene duizendste seconde sneller te gaan op het moment suprême. Hulde en respect!

Mijn grootste leerpunt is dat je veel beter rustig kunt starten  om aan het einde extra tijd te pakken. Zo heb ik dat nooit eerder bekeken. ‘Een goed begin is het halve werk’, dacht ik altijd. Mooi niet! Ga ik morgen lekker een uurtje later werken. Dat haal ik ’s middags dubbel en dwars weer in.

Precies een week geleden, liep ik nu te bikkelen door het mulle zand op het strand van Egmond.  21 kilometer lopen telt namelijk alleen als je dat officieel doet met startnummer, chip en… medaille.

En we waren niet de enigen. Nog 20.000 andere loopvrienden kwamen op hetzelfde idee. Alles leek mee te zitten. Althans, we praatten alles goed voor onszelf. ‘Wat een mazzel dat we zoveel file hebben onderweg. Hoeven we tenminste niet zolang te wachten voor de start. En wat fijn dat we maar liefst twee kilometer van de start een parkeerplek vinden. Kunnen we alvast inlopen. En wat lekker dat het vloed is. Hebben we allemaal een excuus om ons pr niet te halen dit jaar’.

Twee uur lang ploeteren over het strand en op en af de eindeloze duinen door. Ik weet eigenlijk niet waarom ik het steeds weer doe. Elk jaar denk ik: dit is de laatste keer! Maar toch sta ik er dan weer. Volgend jaar waarschijnlijk ook.

Om half zes ’s avonds rijden we voldaan terug. ‘We did it’ en die andere 20.000 ook. Bij thuiskomst vragen mijn dochters wat ik allemaal gedaan heb vandaag? Nou gewoon 21 km gerend. ‘Maarre dat duurt toch niet de hele dag?’ Jawel, in Egmond wel. Trots laat ik mijn medaille zien.

Vandaag, precies een week later, wandel ik een rondje vesting. Ik haal het net. Ik ben namelijk na Egmond geveld door de griep. Maar dat vertel ik natuurlijk niemand. En Ik zet het zeker niet op Facebook. Ik kijk wel uit. Ook onbenullige medailles hebben dus een keerzijde.

Daar hang je dan aan het spit in een of andere nagebouwde après-ski-setting. Best knap voor een boerenvarken om zo op te klimmen tot een Gooisch patioterras tussen allemaal semi- en minder semi hoogopgeleide Gooische -en minder Gooische- kakkers en mutsen. Skimutsen wel te verstaan.

Zo stond je vorige week nog in de wei en rolde je een paar keer lekker door de modder. Heerlijk was het. Hemelse modder noemen ze dat in biggetjesjargon. Vroeger mijn favoriete toetje! Maar ja jij hebt tenminste door de modder mogen rollen, zei de slager. En de slager kan het weten!

Mijn dochter hoopt trouwens nog steeds dat je gewoon zelf bent doodgegaan. En ik wil dat zelf ook graag geloven. Dat eet namelijk lekkerder. Hoe minder vlees op dier lijkt, hoe beter het is. Niet waar? Net zoals je bij heerlijke, malse lamskoteletjes nooit aan die lieve, kleine, schattige lammetjes moet denken. Maar juist aan vieze, verlopen, domme schapen die vanwege hun leeftijd nog net doorgaan voor lam.

Lam is misschien een leuk bruggetje naar de status waarin de Gooise en minder Gooise gasten zich halverwege de meeste (kerst) diners begeven. Om toch een beetje aan de harde realiteit te ontsnappen. Aan serieuze hockeywedstrijden, Cito-toetsen, zaalselecties, tenniscompetities en ijshockeytoernooien met alle gevaren van dien!

Enfin, we staan dus in een après ski setting omdat vrijwel iedereen hier her en der een wintersportweekje heeft geboekt. Skiën is nu eenmaal een vereiste om hier überhaupt te kunnen wonen.

Maar wij zijn helemaal niet zo Goois hoor! Dat Gooise imago: daar doen wij niet aan mee. Nee wij zijn anders dan alle andere Gooise kakkers en mutsen. Wij zijn hip en cool. We wonen toevallig in het Gooi maar dat had net zo goed een Brabants boerendorp kunnen zijn! Hadden we ook in de tuin gestaan, met een Knorretje aan het spit. Alleen dan hadden we ‘m waarschijnlijk eerst zelf de fles gegeven en opgevoed. Had ie echt een luizenleventje gehad. En aten we ‘m alsnog op.

Jongens, mijn maag knort! Fijne kerstdagen allemaal. Ik ga eens even bedenken of vegetariër worden een van mijn nieuwe voornemens is voor 2018!

Altijd weer een spannend bericht in de donkere dagen: CODE ORANJE. Ik heb dan ook gisteravond alle Jozo-zoutpakken uit de supermarktschappen opgekocht en de straat van een wit laagje voorzien.

En natuurlijk liggen mijn sneeuwkettingen al om en hangt mijn ski-outfit klaar. Dit wordt mijn favoriete decemberdag. Skiën op de Vestingwallen. Dat kan namelijk alleen met code Oranje. Bovendien is het extra leuk omdat je niet uit hoeft te kijken voor de auto’s. Die rijden niet omdat het levensgevaarlijk is om je huis te verlaten. En als de KNMI het zegt dan is het zo.

Hebben we een keer kans op sneeuwpret: is het meteen weer levensgevaarlijk. Ben toch benieuwd wie die Code Oranje bedacht heeft. Zou het iets zijn om het oranjegevoel weer wat op te vijzelen, nu we niet meedoen aan het WK? Er moet iets achter zitten.

Nou ja, daar loop ik dan door de straat met mijn bivakmuts op, twee thermo’s aan, spikes onder en met skistokken. Gelukkig ziet niemand het. Want binnenblijven is het devies.