True Lies

Ruim een jaar nadat mijn Rome-marathon gecanceld werd, en ik even een pas op de plaats moest maken om dit te verwerken, maak ik de balans op. Ga ik inderdaad in september naar Rome om mijn voucher in te wisselen? En ook de opera te bezoeken die we hadden geboekt? Zou het mogen?

Op dit moment zit ik voor een opdracht aan de Engelse Zuidkust. Om te schrijven en als het even kan, te rennen. Althans dat had ik zo bedacht. Maar de Engelse quarantaine is vrij meedogenloos. Tien dagen op mijn kamertje zitten, dat is het devies. En verplichte PCR testen op dag 2 en 8. Vrienden zeiden dat het wel mee zou vallen met de controles en dat een uurtje rennen echt geen probleem zou zijn. Nou mooi wel. Ik mag niet eens de straat op. Werd al drie keer verhoord om überhaupt de boot op te mogen.

En sinds mijn aankomst in mijn appartement, word ik dagelijks twee keer gebeld door de check-lijn en bezocht door een Engelse BOA. Die supervriendelijk is maar geen enkel begrip heeft voor mijn vraag of ik voor mijn fitheid en weerstand niet toch even een kleine running-round mag doen. 

Gelukkig is het in Engeland een uurtje eerder! Dus voordat de BOA’s wakker zijn, trek ik mijn loopschoenen aan en geniet ik van de zonsopkomst. In alle stilte ren ik langs de kust en snuif ik de zilte zeelucht op. En nee, deze tochtjes zet ik niet op Strava omdat dat weleens tegen me gebruikt zou kunnen worden.

Morgen mag ik mijn test-to-release doen en ben ik hopelijk weer ‘vrij’. Kan ik lekker midden op de dag mijn coast-run doen. Die dan wel weer op Strava mag, met foto. Daarna nog even een terrasje meepikken, zonder avondklok. Ja, ik weet het zeker, ik ga voor Rome, onder de vier uur.  

Ja hoor, ik heb gestemd. En hoe? Met mondkapje zweefde ik het stemlokaal binnen. Via de achterdeur dit jaar. Ik denk dat ze berekend hebben dat Corona die ingang niet kent. Dus dat is veilig. 

Om me heen zweeft iedereen een beetje. Althans, zo lijkt het. In de wolken zijn we. Eindelijk weer een uitje. Ik heb trouwens nog nooit eerder zoveel debatten gevolgd en met zoveel wandelvrienden de hedendaagse politiek besproken. 

Ik zweef nog steeds. Tussen groen, groen, progressief liberaal én de nieuwkomers. Ik houd van verandering. Maar wel structurele verandering. Ik heb zelfs overwogen om de stap te wagen richting de politieke barricades. 

Weloverwogen kleur ik, zoveel mogelijk binnen de lijntjes, een dieprood rondje. Langzaamaan land ik weer een beetje. Is dit het begin van een nieuw tijdperk? Zonder Corona met meer klimaatregels. Ik hoop het maar!

Mag ik mijn paarse krokodil terug? Daar staat ie. Sorry mevrouw, kunt u bewijzen dat die van u is? Eh nou, in heb m zelf gekocht drie jaar geleden. 

Ja iedereen kan wel zeggen dat ie een paarse krokodil heeft. Uw aankoop bewijs en anders blijft de krokodil hier! 

Best lang geleden dat deze reclame werd uitgezonden. Maar wat was ie raak. En ik kan uit de grond van mijn hart bevestigen dat dit soort taferelen nog steeds aan de orde van de dag zijn. Afgelopen week nog.

Alleen was de paarse krokodil dit keer geen onbenullig object, maar mijn bloedeigen dochter. Mijn stoere meisje dat een Exchange Year in Engeland doet. Via een gerenommeerde organisatie, dat wel. 

Omdat ze al drie keer had moeten verhuizen en niet altijd naar de meest jofele gastgezinnen, leek het ons een handige en fijne oplossing haar even hierheen te laten komen tot haar nieuwe gezin rond was. Want met de kerstdagen in je eentje in Coronatijd in een ander land, zonder fijn gastgezin, leek ons geen fijne kerstgedachte. 

Maar mijn paarse krokodil mocht niet naar Nederland. Op de vraag of ik mijn dochter soms verkocht had aan de Exchange-organisatie, kreeg ik gelukkig een negatief antwoord. Maar als ik het in mijn hoofd haalde om haar over te laten komen dan mocht ze niet meer terugkomen. Nu wil mijn dochter niets liever dan daar blijven en haar jaar afmaken. Dus haar kerstdroom om even hierheen te komen, liet ze gauw varen.

Enfin, als ze je favoriete paarse krokodil niet terug willen geven, ook niet voor een weekje, dan ga je er zelf even heen. Kijken of ie nog genoeg lucht heeft. Dat is de huidige status. 

Vader en dochter krokodil in Engeland uit angst dat een kort bezoekje naar huis wordt afgestraft. Ik wist al dat 2020 een gek jaar was, maar het kan dus nog gekker. Home alone met kerst. Gelukkig hebben we drie dochters en kunnen we tijdens ons gesplitste gezinsdinertje samen FaceTimen. 

Lieve ouders, kijk goed wat je tekent voor een tussenjaar. Voor je het weet heb je je kind verkocht. En een organisatie zorgt niet zo goed voor ze als dat jij zou doen. 

Ze worden wel streetwise. Maar zou het niet fijn zijn als  je zelf een beetje kunt kiezen in welke straat ze wijs worden?

Fijne kerst. 

Wordt vervolgd.

Negen maanden lang houdt Corona ons nu in zijn greep. Negen maanden lang zijn onze lang gekoesterde vrijheden ingeperkt. En negen maanden zien horeca ondernemers hun werk, lust en leven langzaamaan aftakelen.

Er is maar een lichtpuntje dat deze Coronatijd weer in positief daglicht kan zetten. En dat lichtpuntje is al zichtbaar. Dat is de komst van een vaccin. Op de dag dat het er is, gaan de vlaggen uit, bakken we taarten, knallen de champagnekurken en klappen we onze handen stuk voor de zorg en de farmaceuten en voor iedereen die ons lief is. Het vaccin is er! Yes we can! Alleen samen krijgen we Corona eronder. Daar zijn we het over eens toch?

Nee, als ik de peilingen moet geloven gaat bijna de helft van Nederland zich niet laten vaccineren. Waarom niet? Omdat we het Coronajaar graag vol willen maken?Omdat we de zorg graag nog wat langer onder druk willen zetten? En natuurlijk omdat we de horeca helemaal niet missen. 

Laten we alsjeblieft nadenken wat we doen. En laten we naar de medische geleerden luisteren. Nee niet naar die ene die het er niet mee eens is. Maar naar al die anderen die het heel goed onderbouwen en die ervan overtuigd zijn dat het werkt en dat we echt weer terug kunnen naar het oude normaal. En het nieuwe normaal voorgoed mogen vergeten.

Niet gevaccineerd is geen toegang tot evenementen, scholen, opleidingen, studies. En voor altijd thuiswerken! 

Op naar een nieuw Coronavrij jaar!

Hoe meer inspiratie hoe beter. Gisteravond woonde ik de TedX Gooise Meren bij. En laat het thema nu net lef en moed zijn. Twee eigenschappen die ik koester en waar je nooit genoeg van kunt hebben. En als je er toch te veel van hebt, deel het dan vooral met anderen bij wie de moed regelmatig diep in de schoenen zinkt. 

De sprekers, inclusief de presentatrice, waren stuk voor stuk gedreven, moedige mensen die allemaal door onverwachtse gebeurtenissen tot inzicht waren gekomen dat je je hart moet volgen. Dat je droom, hoe groot ook, haalbaar is. En als je deuren dichtgooit, gaan er vanzelf nieuwe deuren open die je veel meer brengen dan je ooit had kunnen bedenken.
Is dit zweverig? 

Nee, ik geloof hier heilig in. En in 1996 was ik een van de eersten die mijn vaste baan zomaar opzegde. Ik wilde iets anders. ‘Nooit oude schoenen weggooien voor je nieuwe hebt’, zei mijn vader nog. Maar ik had ze al weggegooid. En het ging prima op blote voeten. Beetje eelt erbij en ik voelde eindelijk weer de structuur van de grond. Aarden om daarna weg te vliegen. En dat deed ik, op reis naar ver weg. 

Dus ik kon me gisteravond helemaal vinden in de mooie verhalen van de sprekers. En vroeg ik me weer eens af hoe het kan dat er mensen zijn die tegen hun zin in, dag in dag uit naar hun werk gaan.

En toen stapte Zaineb het podium op. Ze is in 1997 gevlucht  uit Irak. Zij kon haar hart niet volgen, ze had geen keuze. Haar droom was om over drie dagen bij haar ouders in Nederland te zijn. Maar die droom werd een nachtmerrie van 40 dagen. Tijdens haar vlucht, zo vertelde ze, werd haar droom steeds kleiner. Van een nieuw leven in Nederland, haar ouders zien, droomde ze alleen nog van een warme maaltijd of een douche. Als je niet weet waar je heen kunt, wat valt er dan te dromen?

Met dat besef realiseerde ik me dat we zeker onze dromen moeten naleven. Maar dat we vooral niet moeten vergeten hoeveel mensen dat niet kunnen. Door geluk te delen, wordt iedereen gelukkiger. Dus als we onze dromen delen, kan misschien iedereen die ene droom iets beter realiseren. 

Op vakantie zijn spinnen. Dat is een feit. En al helemaal als je een weekje met je dochters gaat bivakkeren in een ruïne. Nu zet ik je misschien op het verkeerde been door het woord ruïne. In ons geval was het echt een schattig, knus huisje in een bergwand aan een prachtige rivier ergens in Zuid-Frankrijk. Een heerlijk verblijf voor mensen en… spinnen. En spinnen vinden wij nu eenmaal geen pretje.

Ik ben namelijk geboren en getogen in een oude pastorie in het dorpje Made. Zo’n oude pastorie heeft oude plinten en kelders. Logisch dat daar afschrikwekkende spinnen in huisden. ‘Die spinnen zijn bang voor mensen,’ zo zei mijn vader. Toch lukte het die spinnen om mij keer op keer een kleine hartverzakking te bezorgen door bijvoorbeeld op de muur in de wc te gaan zitten. Precies daar waar ik ze in de spiegel kon zien. Om daarna te beseffen dat ze dus vlak boven mijn hoofd zaten. En even tussen ons: dat waren echt geen kleintjes, geen hooiwagens. Dat waren serieuze dikke, vette, zwarte spinnen. Formaat vogelspin. Dus vergeet het woord ‘spinnetjes’ en denk aan angstaanjagende harige geleedpotige monsters die je echt niet wilt tegenkomen.

Kriebels kreeg ik ervan. Bij het idee alleen al dat zo’n monster op elk moment op elke denkbare plek kon opdoemen. In een stapeltje was, op de hondenmat, of zomaar ineens uit een ooghoek zag ik ‘m voorbijrennen. 

En deze spinnenfobie heb ik helaas aan mijn dochter doorgegeven. Alleen maakt zij van jongs af aan geen onderscheid tussen de bijna microscopisch minuscule spinnetjes en mijn vogelspinachtige joekels. Elke gil of schreeuw is dan ook in de overtreffende trap hartverscheurend en angstaanjagend tegelijk. Dus ren ik keer op keer, laconiek met drie treden tegelijk de trap op. Waar zit het zespotige schatje deze keer? Tot ik naar boven kijk en een reuzemonster ontwaar. Ik verman mezelf en koelbloedig gooi ik de spin met een handdoek naar beneden om ‘m met één grote ferme stap te vermorzelen. 

Als held word ik toegejuicht en heel even vindt mijn dochter dat ik echt een fantastische moeder ben. Heel even dan.

Drie maanden Corona-tijd. Hoe staan we ervoor? Heeft het ons extra weerbaar gemaakt? En kunnen we wel omgaan met een ‘nieuw normaal’? Of zijn we stiekem toch blijven hangen in onze oude routine en regelmaat?

Toen de intelligente lockdown werd aangekondigd, moest ik ook even terugschakelen. Terug naar een acceptabel tempo waarin ik gestaag vooruit bleef gaan, of misschien zelfs bijna stilstond. Lastig vond ik het. Als je eenmaal gewend bent aan een bepaalde snelheid, lijkt elk ander tempo je uit balans te halen. Vergelijk het met fietsen. Als je te langzaam gaat, val je om. En omvallen is echt het laatste wat we willen in deze Coronatijd. 

Ik zoek dus naar een nieuwe modus en stuit op Darwins uitspraak dat niet de sterksten en de slimsten crises overleven maar juist diegenen die zich het best kunnen aanpassen aan veranderende omstandigheden.

Dat klinkt als een plausibele oplossing voor deze Coronatijd. Waar ik aan het begin nog de mazen in het net opzocht om vooral toch alles te blijven doen zoals ik gepland had, besluit ik om mee te bewegen. En ben ik benieuwd of ik inderdaad in staat ben om me aan te passen.

Kan ik accepteren dat ik even geen strakke deadlines heb en geen vastomlijnde opdrachten? Lukt het me om niet te lang stilstaan bij wat er niet kan, maar te kijken wat er wel kan. Kan ik zelf nieuwe kansen creëren? Ook als die me in eerste instantie niets opleveren. 

Natuurlijk kan ik dat, denk ik. Ik houd niet eens van routine. En dan kom ik er langzaamaan achter dat ook ik boordevol routines zit, die ik stiekem toch wel mis of zelfs nodig heb om productief te blijven. Waarom zou ik vandaag heel hard werken als ik dat ook morgen kan doen. En voor ik het weet is er een maand voorbij en heb ik zelfs de makkelijkste to-do’s niet van mijn lijstje af kunnen strepen.

Gelukkig heb ik alle tijd om te sporten. Maar ook dat valt onder mijn routine-activiteiten. Als ik mee wil veranderen, zal ik mijn dagelijkse routines en doelen moeten bijstellen. Zo besluit ik dat mijn regelmatige duurloopsessies te doorbreken met intervaltrainingen. Niet omdat ik dat leuk vind maar om uit mijn comfortzone te stappen. En straks na corona een snellere marathontijd te kunnen neerzetten dan ervoor. 

Zolang je in beweging blijft, kom je vooruit. En zolang je vooruit blijft gaan, komen er nieuwe kansen op je pad. Dat gebeurt gewoon. Daar hoef je niets voor te doen, je moet er alleen voor openstaan. Anders zie je ze niet. 

Soms zijn er dagen dat dingen anders lopen dan gepland. En vandaag is zo’n dag. Ik sta op het punt om een column te plaatsen over de inzichten die ik heb gekregen dankzij mijn TrueLies boek. En dan lees ik in een nieuwsbericht dat er inmiddels vijf jonge surfers in Scheveningen zijn omgekomen. Bizar, onwerkelijk en intens verdrietig, vooral voor al hun dierbaren. Ik kende ze niet, maar het raakt me diep.

Ik kan het me zo goed voorstellen dat de wind aantrekt en dat ze thuis geroepen hebben: ‘Ik moet nog even de zee op. Het is zo’n topweer’. En dan loopt alles anders. Het schuim is dikker dan anders, de windvlagen zijn harder en een onverwachte golf maakt een bruusk eind aan een avond op zee die ongetwijfeld zo mooi begon. 

Ik zie talloze hartverwarmende reacties op Social Media. Maar daartussen verschijnen kritische en meedogenloze opmerkingen.  Ongelofelijk. Hoe kun je op zo’n moment kritisch zijn. Je hebt geen idee. En laten we wel wezen: surfers, kiters en tal van andere sporters zijn juist de sterke, krachtige persoonlijkheden die vaak het verschil maken. Die zichzelf voortdurend uitdagen en die de elementen trotseren. Met respect. Want deze surfers waren zelfs Lifeguards. Ongetwijfeld hebben ze regelmatig levens weten te redden met gevaar voor eigen leven.

Dus laten we vandaag stilstaan bij deze stoere, ondernemende levensgenieters die niet op de bank bleven zitten maar er juist op uit trokken. Dat zouden meer mensen moeten doen. Kom in actie, daag jezelf uit en probeer het verschil te maken. Ook nu. Ode aan de surfers. 

Precies een jaar geleden kwam mijn TrueLies Columnbundel uit. ‘Columns waar je blij van wordt’ zo heb ik ze omschreven. En elke dag ben ik nog blij dat ik dit boekje heb uitgebracht. De weg ernaar toe heeft me drie inzichten gegeven die mij, maar misschien ook anderen, op weg helpen. .

1. Stel jezelf harde deadlines
2. Creëer je eigen branding
3. Pippi Langkous: ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.

Om maar met de eerste te beginnen. Als je jezelf geen harde deadlines stelt, lever je meestal ook niets op. Dus heb ik eerst de datum van mijn boekpresentatie vastgelegd en ben ik daarna heel hard gaan rennen om alles af te krijgen. En met mij, iedereen die ik hiervoor nodig had.

Het tweede inzicht is dat je zelf bepaalt hoe anderen jou zien. Je creëert in feite je eigen branding. Mensen verbinden aan bepaalde titels of functies bepaalde eigenschappen. Dus kun je beter een titel nemen die bij je past dan een nastreeft die allesomvattend is, en dus niets zegt. Ik zal dat nog even uitleggen. Door mezelf als copywriter voor te stellen, was ik in één klap creatief, een taalwonder, woordkunstenaar, schrijfster, noem maar op. Terwijl ik als doctorandus Culturele Studies geen enkele treffende of passende eigenschap kreeg toegedicht.

En ja, ik ben trotser op mijn columnbundel dan ik ooit op enig werkstuk of scriptie ben geweest. Sinds ik mijn schrijfpassie heb gevonden, weet ik dat ik doe waar ik goed in ben en ik vind het nog leuk ook.

Mijn derde leerpunt of beter leidraad is de legendarische uitspraak van Pippi Langkous ‘ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan’.  ‘Ik heb nog nooit een roman geschreven, dus ik denk dat ik het wel kan’.

Wordt vervolgd. 

Nu de lente haar beste beentje voorzet, is het zaak om hier optimaal van te genieten. Dus staan we drie keer per week vroeg op, heel vroeg. Althans voor mijn begrippen dan. Ik ben een langslaper en een nachtmens. Hoe later, hoe creatiever. Misschien heb ik mezelf dat ooit wijsgemaakt maar het is diep doorgedrongen in mijn dagelijkse routine.

Ik zet de wekker dus om 7.00 uur en stap op de fiets. Om een half uur later op anderhalve meter afstand, met mijn ijsmaatjes, het ijskoude water van de adembenemende Spiegelplas te trotseren. Niemand in de buurt. De ultieme kou steekt het vuur vanbinnen aan. Zodat we tien minuten later tintelend weer op de fiets stappen. Het voelt als een wake-up boost. Een energiekick die ons de rest van de dag laat zweven.

De ogenschijnlijk tegenstrijdige paradox van ijskoud water om warm te worden, blijft bijzonder. Kou is een kwestie van mindset. Het is zo koud als jij denkt dat het is. Weerstand bij het idee alleen al, kun je negeren. En zeker in deze bizarre, ogenschijnlijk onwerkelijke tijd, is het best fijn om op anderhalve meter afstand toch af en toe je mind even te trainen. Zodat kou het nieuwe warm wordt. En vroeg het nieuwe normaal voor nachtmensen zoals ik.