True Lies

Wat een gemiste kans voor de scholen. Noemen ze het klimaatspijbelen en doen ze er alles aan om de kinderen NIET te laten demonstreren. Spijbelen is namelijk verboden. ik zie de juffen en meesters al staan met een opgeheven vingertje. Foei jongens, o wee als jullie niet op school zijn. Nee laten we ons vooral concentreren op de lesstof en ons geen zorgen maken over de opwarming van de aarde. Want ja, een papiertje op zak is belangrijker dan de wereld redden. 

Op het journaal hoor ik kinderen letterlijk zeggen dat ‘klimaatverandering niet bestaat’. Besteden ze op school geen aandacht aan de CO2 uitstoot en aan het smelten van de ijskappen?

Ik pleit voor de term Klimaatvrij. in lijn met het IJsvrij van vroeger.  Als het weer eens hard vroor en als de zoveelste elfstedentocht werd gereden, kwam het schoolhoofd dolblij vertellen dat we allemaal vrij kregen om te gaan schaatsen. Maar ijsvrij bestaat helemaal niet meer. Er is binnenkort namelijk nergens ijs meer. Behalve in de vriezers en de ijswinkels. En dat eten we dan alleen als het veertig graden of warmer is.

Wij eisen Klimaatvrij! Iedereen die ook maar iets wil betekenen voor onze aardkloot, krijgt onbeperkt vrij. Gratis en voor niks. Een positieve drive om iets te doen aan alle natuurrampen die in het verschiet liggen.

Vanmorgen onderweg naar een nieuwe interimklus ergens op de Zuidas hoor ik plots ‘Andersomdag’ op de radio. Mijn hart maakt een sprongetje. Te leuk. Alles andersom doen. Dat deed ik op mijn favoriete zeilschool vroeger, waar ik als veertienjarig meisje kwam.

Het thema van mijne eerste  zeilweek luidde ‘d’n andere kant’. En zo geschiedde. We begonnen ’s ochtends met het avondeten en dan natuurlijk eerst het toetje. Om daarna achteruit de tafel af te ruimen en eerst te drogen en dan pas af te wassen. Achteruit zeilden we tegen de wind in. Alle logica kon de boom in.

We stonden middenin de nacht op en sliepen overdag. En onze kleren achterstevoren, tafels op zijn kop, ja zeggen als je nee bedoelt. Door de achterdeur naarbinnen, dansen op de tafels en zwemmen met onze kleren aan. 

Andersomdag dus, zeggen ze vanochtend op radio 1. Ik draai om. En rijd tegen het verkeer in naar huis. Ben dus vrij vandaag. Ik zet mijn telefoon uit. Ook dat is de andere kant. Onbereikbaar zijn. Wat lekker zeg. 

Alleen vooruit inparkeren en achteruitfietsen vallen me lastig. Sommige dingen lenen zich misschien niet voor andersom. 

Ik ga deze blog in spiegelbeeld zetten. Kijken of er mensen zijn die me nog kunnen volgen. 

Ik lig in de tandartsstoel zoals je daar ligt. Onprettig met je mond open en wachtend op de speekselstofzuiger zodat je niet hoeft te slikken. Dat kan namelijk ook niet want je kaken zitten vastgeklemd tussen twee ijzeren gereedschappen.

Mijn tandarts neemt intussen de telefoon op. De andere kant van de lijn wil duidelijk iets afdwingen maar de tandarts is onverbiddelijk. ‘U wordt straks teruggebeld. Tot ziens’. ‘Poeh, een typisch drammertje’ zegt ze tegen me. Ik knik want iets terugzeggen in deze houdgreep is onmogelijk.

En vanbinnen schiet ik in de lach. Ik weet zeker dat ze dat ook regelmatig over mij zegt.
Terecht, want ik krijg graag mijn zin. Met ram als sterrenbeeld kan ik ook met recht zeggen dat ik een drammertje ben. Daar ben ik eigenlijk best trots op. Drammen is gewoon een ander woord voor doorzetten. Alleen zet je natuurlijk niet op je CV dat je drammerig bent. Dan noem je dat gedreven. Gek eigenlijk. Misschien is het best een idee om in vacatures te zetten: ‘drammers gezocht’. Dan weet je dat de deadlines gehaald worden. En dat er een paar mensen vanuit hun relaxmodus in actie komen omdat die drammer anders weer voor hun bureau staat.

Het woord van de week is trouwens ‘klimaatdrammers’. Wat goed van ze. Net zolang drammen tot het klimaat eindelijk op 1 staat. Ik zeg: doe nog wat drammers erbij. Dan gebeurt er tenminste wat.

Met drie dochters van inmiddels 13, 15 en 16 begin ik steeds meer thuis te raken in de onnavolgbare denkwijze van pubers. Eigenlijk is het heel eenvoudig. Elke redenering is erop gericht om hun ondoordachte plannen zo snel en liefst zo goedkoop mogelijk uit te voeren.

Logisch ook. Want als ze heel lang wachten met deze plannen dan zien ze zelf dat het misschien niet zo’n goed idee was. Bijvoorbeeld die confettibom in de auto van oma laten exploderen. Onder het mom: kan ze lekker lang nagenieten van haar verjaardag!

Of om 22.30 uur ’s avonds bellen dat je twee dorpen verderop gaat lasergamen omdat dat na 23.00 uur goedkoper is. Om er daarna achterkomen dat er ’s nachts geen bussen meer rijden. 

En mijn puberdochters kunnen zelf nooit ergens iets aan doen. Zo vindt mijn oudste het onbegrijpelijk dat haar sleutels altijd kwijt zijn precies op het moment dat ze naar school moet. En in haar zoektocht naar haar sleutels, realiseert ze zich dat ze haar dagelijks wachtende vriendinnen even moet appen om te zeggen dat ze ‘iets later’ is. En dan, precies dan, blijkt ook haar telefoon kwijt te zijn. Totale paniek. 

Ik begrijp de chaos en bel haar nummer. Ze dendert de trappen op en af en vergeet dat het efficiënter is om heel even stil te zijn en te luisteren waar deze hiphop-tune zich nu weer bevindt.

Ja, ze heeft ‘m. Ze slaat de deur dicht en gilt nog na dat ze mijn fietssleutel mee heeft en dat ze geen idee heeft hoe laat ze vandaag thuiskomt.

De stilte keert terug. Ik zie manou’s sleutel liggen, haar gesmeerde boterhammen en haar schoolpas. Ik zucht. Het komt wel goed met ‘r. Nog even een paar chaotische jaren om daarna wellicht een keer orde te scheppen. 

Een maand of twee geleden alweer. Ik denk dat ik het heb verdrongen. Ik zou kaartjes voor Jochem Myjer regelen. Voor de hele buurt. Dat had ik tijdens het straatfeest plechtig beloofd aan alle kinderen. Geen moeilijke opgave, zo leek me. 

De verkoop startte stipt om negen uur zaterdagochtend. En ik zat stipt om zeven uur met zes laptops, vier mobiele telefoons en twee iPads klaar om toe te slaan.

Misschien wat veel en wat vroeg maar ‘je weet het nooit’, dacht ik nog. Ze zetten die deur toch vast wel op een kiertje. Net als vroeger dat je dan voor zonsopgang in je slaapzak in de rij lag en de theatermensen om de hoek kwamen kijken of het al druk genoeg was. Zo ja, dan begonnen ze gewoon wat eerder met de verkoop. De rij moest toch worden afgewerkt en op, was op.

Maar nu heb je geen idee waar je staat in de rij. Ja, op je scherm staat dan dat je nummer 12.000 bent. Dat kan natuurlijk niet als ik al vanaf zeven uur nadrukkelijk rondzweef in de ether om deze felbegeerde kaartjes te bemachtigen. Ik eis meer helderheid in de online rijen. 

‘Als je iets graag wilt, sta je vroeg op’, zo ben ik het gewend en dat wil ik graag zo houden. Ik begin toch te twijfelen. Zou 7.00 uur gewoon te laat zijn. Had ik om 4.00 uur ’s ochtends al online moeten oppoppen? Had ik toch een premium account moeten nemen? Of had ik Jochem misschien vaker moeten retweeten? Of had ik gewoon tien lovende columns over ‘m moeten schrijven? Ik heb geen idee. Bij Adele, Marco Borsato en Youp ging het trouwens precies hetzelfde.

Anyway: Jochem, doe nog wat extra voorstellingen. En als het nodig is, ga ik wel weer in de slaapzak voor de deur liggen. Voor zijn huisdeur dan!

Joelende sirenes, voorbijschietende taxi’s en adembenemende wolkenkrabbers. Ik vind het heerlijk. Hier kan echt alles. En iedereen vraagt hoe het met je gaat. Policy: ‘how are you? Thank you I’m fine. And you?’ Met iedereen gaat het goed. Dat hoort bij de policy.

In de shops vraagt de verkoper mijn naam. Om daarna bij elke broek die ik pas te roepen: Oh Lies, these jeans are made for you. They’re lovely. Hilarisch.

Tot we op Ground Zero staan. Wat een memorial statue! Zo overweldigend indrukwekkend. Twee immense vierkanten kraters waar van elke zijde een eindeloze watermassa als een weefgetouw in miljoenen fonkelingen naar beneden stroomt. 

We staan stil. Heel stil.

De dag erna ren ik alweer door Central Park. Langs het prachtige Jacky Kennedy Onassis Reservoir. Om 8.00 uur hoor ik mensen juichen, gezang. Er is een optreden van een populaire zangeres. Goodmorning New York roept ze. Ik dein door de dansende massa. Maak een filmpje. En als ik thuis ben, vertel ik mijn dochters dat er een geweldig concert is. Of ze nog mee willen? Nee natuurlijk niet. We slapen. In de stad die nooit slaapt. 

Bye New York .

Tijd is geld dus dat uurtje extra is pure winst. In alle opzichten. En het gebeurt niet vaak dat je tijd cadeau krijgt. Dus als dat zo is, dan moet je het wel goed benutten. Ik ben altijd al voorstander van lucratief sparen. Maar dan heb ik het over geld en niet over tijd. Potje over noem ik dat. Bijvoorbeeld als je sinaasappels koopt en die blijken in de aanbieding te zijn. En nog beter: als je naar de film wilt maar die blijkt uitverkocht. Dan heb je twee tickets bespaard. En als iemand je een parkeerkaartje geeft omdat ie een uur teveel erin had gegooid. Kleine potjes over. 

Maar vandaag wil ik mijn ‘potje over’ aan wintertijd efficiënt invullen. Ik reken het uurtje om naar mijn uurtarief en koop er direct nieuwe hockeyschoenen voor. Die heb ik dan maar binnen. Gratis en voor niks. Bovendien moet ik toch hockeyen vandaag.

Toch heb ik mijn twijfels bij het moment waarop we die klok terugzetten. Als we dat moment voortaan zelf kunnen bepalen, voelt het ook echt als extra tijd. Mijn dochter is het met me eens. ‘Als ze het nou eens vlak na de middagpauze doen. ’ Of aan het eind van een hockeywedstrijd als je achter staat. Kun je mooi nog even terugkomen.  Of toch maar gewoon tijdens dat feestje. Extra dansminuten zijn immers altijd goud waard. 

Al mijmerend over mijn zee aan extra tijd, zie ik appjes in kapitalen binnenploppen: ‘WAAR BLIJF JE? SCHIET OP!’ Ik heb me een uur vergist. Over vijf minuten begint mijn wedstrijd. Ik race tegen de klok en ren vlak voor het startsignaal het veld op.

En dan weet ik wat ik ga doen met gewonnen tijd. Ik ga mijn klok dit jaar gewoon NIET terugzetten en hou dat uurtje extra vast. Heb ik permanent tijd over. Hoe lekker. Alleen niet vergeten om het voor de zomertijd te verzilveren anders is het toch echt een verloren uurtje.

Dol op verhuizen ben ik! Past bij mijn freelance-mentaliteit. Vrijheid blijheid. En verandering van spijs doet eten. 

Tot mijn 18e woonde ik in een oude pastorie in Made. Absoluut een bijzonder huis maar wat wilde ik graag ‘verhuizen’. Gewoon omdat ik wel eens wat anders wilde. Nieuw zijn in een klas, nieuwe kamer, andere spullen, andere fietsroute. Gelukkig heb ik die verhuisdrang ruimschoots ingehaald in mijn studententijd. Maar liefst dertien keer ben ik verkast in het centrum van Amsterdam. Uiteindelijk had ik alleen nog een matras en een losse tas kleren over. Dat maakte het makkelijker om van woning te switchen. En elke keer vond ik het weer heerlijk om te komen en om te gaan.

Maar nu verhuis ik met een heel gezin. En mijn meisjes vinden het geweldig. Ik heb ze immers honderd keer verteld hoe leuk het is om te verhuizen.  Alleen moet ik de verzamelde spullen van 9 jaar nog even rangschikken, sorteren, selecteren en daarna weggooien of inpakken. Die volgorde ongeveer. Alle herinneringen passeren de revue: geboortekaartjes, crèche-verslagen, foto’s van mijn lagere school, liefdesbrieven uit mijn tienertijd, overlijdenskaarten en talloze sinterklaasgedichten die haarfijn de karakters van mijn familie vertolken.

Wat een chaos, maar wat een mooie verzameling aan belevenissen. De keuken spant trouwens de kroon. Eerst vind ik Italiaanse kruiden uit 2005. Kikkererwten uit 2002. Kan het erger? Ja achterin staat een potje met een datum die ik alleen met een vergrootglas nog net kan ontcijferen. Kleurstof uit 1999. Ik pak de hele la en kieper ‘m integraal in de vuilniszak. Schone lei graag in mijn nieuwe keuken.

En die herinneringen bewaar ik. In een doos waarop ik met zwarte stift in blokletters schrijf ’belangrijk dus bewaren’. De dag van de verhuizing roept een van sjouwers: wat heeft u veel belangrijke spullen ‘. ‘Ja ‘ lach ik: ‘ en de belangrijkste zitten in mijn geheugen. Kan je nagaan hoe vol het daar is’. 

Als fervent hardloper draai ik mijn hand niet om voor een kilometer of tien. Maar een marathon lopen is toch net weer even anders. Eén uur is prima, twee uur gaat nog maar daarna Is het echt saai. Dan wordt het namelijk routine. En aangezien ik sowieso niet van routine houd, moet ik me daar mentaal op voorbereiden. 

Ik gebruik hiervoor de wekkertactiek. Avondmensen herkennen dit direct. Klok vooruit en wekker iets te vroeg zodat je tijdens het snoozen nog even door mag slapen. En omdat je klok voorloopt hoef je je na de snooze, nooit te haasten. 

Zo doe ik dat dus ook met de marathon. Om te beginnen stel ik me in op 44 kilometer in plaats van 42. Die eerste 26 red ik wel. Daarna is het dan nog maximaal twee uur. Prima dus. Blijf ik net buiten de routine. Bij de 40 zeg ik tegen mezelf dat de marathon toch maar 42 is. Heb ik aan het eind mooi twee kilometer gewonnen.  En hoe harder ik loop, hoe sneller ik er ben.

Waarom ik die marathon morgen eigenlijk ga lopen? Dat vraag ik me ook wel eens af 🙂

De vakantie loopt ten einde en de meeste hockeyteams zijn weer aan hun trainingsprogramma begonnen. Enthousiaste meisjes en jongens die maar wat graag sporten. Vandaag is de eerste oefenwedstrijd, om in het ritme te komen, zeg maar. Vrolijk kom ik aangelopen en zwaai ik naar mijn dochter in het veld. Een kritische blik van een van de ouders ‘je zwaait toch niet naar iemand in het veld’. Ik negeer het maar en glimlach iedereen gedag. En ik stel me voor aan alle nieuwe ouders. Een eindje verderop staat een hoofdschuddende vader van de tegenstanders. Hij ziet er gestresst uit. Zeker als je bedenkt dat het nog vakantie is. 

Ik vraag vriendelijk wat er aan schort.  Hij slaakt een diepe zucht: ‘die scheids heeft al twee keer onjuist gefloten, dat kan toch niet’. Ik schiet in de lach `die zit dan vast nog in de vakantiemodus, ’t is een oefenpotje toch?’ 

Hoofdschuddend loop ik door. Dit kan toch niet waar zijn. Ik knijp mezelf. Au, het is echt zo. 

Kom op collega-ouders: relax, kijk en geniet. Want voor je het weet, willen ze helemaal niet meer dat je komt kijken. En dan sta je alleen thuis te hoofdschudden. Omdat je niet begrijpt waarom je niet meer langs het veld gewenst bent.

Succes scheidsen, zet ‘m op. Ik ben onpartijdig, dus altijd voor jullie!