True Lies

Daar zit je dan met je Corona-Diploma, gewoon zomaar gekregen. Zeg maar de gratis variant van Blankestijn en Luzac. Dit is toch even anders dan we bedacht hadden. Tot maandag nog strak in de studieschema’s op weg naar het Centraal Eindexamen. En nu hangen er ineens twee vlaggen en twee tassen met op de achtergrond twee ietwat beduusde meisjes .

De champagne gaat open en de felicitaties stromen binnen via Insta en Facebook. Maar wel allemaal met de kanttekening bizar, raar, vreemd, ongelofelijk. De euforie maakt plaats voor ongeloof en dan komt de reflectie: ‘het is en blijft een beetje een nep-diploma, toch?’ 

Nee niet mee eens. Dat Centraal Schriftelijk is eigenlijk net als de Citotoets gewoon een formaliteit. En in onze tijd, gold de regel 5,5 gemiddeld nog niet. Dus als je de regels van nu toepast op mijn examen toen dan was ik zeker gezakt. Maar gelukkig heb ik het gehaald en daar ben ik nog steeds blij mee.

Iedereen die geslaagd is, heeft dat dubbel en dwars verdiend. Start de virtuele feestjes maar en zorg ondertussen dat die curve plat blijft. Dan is dat diploma goud waard.

Afgelast. Cancellata che marathon di Roma. Corona heeft bruusk roet in het Italiaanse eten gegooid. In het mijne, maar vooral in dat van de organisatoren, horeca, musea, opera’s en alle anderen die hieronder lijden. En het enige positieve dat ik nu kan bedenken is dat ik megafit ben en lachend volgende week een marathon kan lopen. 

Mijn outfit lag al klaar, hardloopschoenen gepoetst en de gelletjes op smaak gerangschikt. De appeltaart is mijn favoriet, althans bij aanvang. Begin van de middag ga ik over op iets hartigs dat ook naar suiker smaakt. En tegen de dertig kilometer neem ik een lemon-shotje. Eigenlijk zijn ze allemaal even smerig maar denk ik dat ik ze nodig heb. Of dat nu marketing of waarheid is, weet ik niet. In elk geval loop ik er prima op. 

‘VRIENDINNETJES PROBEREN ME OP TE BEUREN DOOR TE ZEGGEN DAT IK TOCH OOK 14 RONDJES VESTING KAN LOPEN’

Maar het gaat niet door dus. En ook die van Rotterdam niet. Dat was onze uitvlucht als Rome echt niet doorging. Vriendinnetjes proberen me op te beuren door te zeggen dat ik toch ook 14 rondjes Vesting kan lopen. En dat zij dan wel een medaille zullen regelen, en een tentje bouwen met water en banaan. Natuurlijk juichen ze elke ronde op hun hardst. Misschien lopen ze wel om de beurt een stukje mee.

Nee, dat ga ik natuurlijk niet doen. Gelukkig is hardlopen in elk geval coronaveilig. Zolang je het in je eentje doet dan. Bof ik even dat ik honden heb die graag mee rennen.

En die marathon… die komt wel weer. Rome, Rotterdam, Barcelona, Parijs en alle andere marathons, hou vol!

Deze leus popte zomaar op sinds ook ik in de eerste Corona-week bruusk tot stilstand ben gekomen. Stilstand in denken en doen. Je zou kunnen zeggen dat mijn voorwaartse drive een beetje in de war is. Of misschien moet ik zeggen ontregeld.

Op zich helemaal niet erg om even ‘ontregeld’ te zijn en de boel te resetten. Maar blijkbaar zijn we toch zo geprogrammeerd dat we vooruit willen kijken en ideeën willen realiseren. En dat realiseren is op dit moment een beetje lastig. Althans, voor de meesten.

Vorige week nog dacht ik dat ik misschien wel kon gaan skiën. En als de marathon in Rome komend weekend niet doorging dat ik dan toch zou gaan. Nu kan ik me niet eens meer voorstellen dat ik dat toen durfde te denken. Het gaat om NU en om straks. En alles waar we ons altijd op verheugden, is helemaal niet relevant. Kinderen willen niet op vakantie maar naar school. We snakken naar kantoor. Ik verheug me zelfs op de smerige automaatkoffie en de flexplekken onder de systeemplafonds. Alle luxe in de ban en hup aan de slag. Iedereen.

Daarom weet ik zeker dat deze bizarre tijd ons ook veel gaat brengen. Dat we anders gaan denken en dat we ons eindelijk realiseren in wat voor achtbaan we onbewust zijn gestapt. Een achtbaan zonder gordels en zonder einde, omhoog naar een onbekende top die helemaal geen echte top blijkt te zijn. Een top die een wassen neus is. We zitten in een dal met hindernissen die we nu eerst moeten overbruggen voordat er überhaupt ooit weer een minidraaimolen in beweging gaat komen.

Bewegen moeten we want stilstaan brengt ons geen stap verder. Blijf bewegen, houd anderen in beweging. Mentaal en fysiek. En wees creatief. Je kunt ook fysiek bewegen op 1 vierkante meter en mentaal door gedachten te delen en door te luisteren. En dat luisteren brengt ons verder. Probeer maar eens virtueel te vergaderen, zonder goed naar elkaar te luisteren. Kansloos.

Zet ‘m op allemaal. We kunnen het!

In mijn coronavrije auto snel ik nog even naar de AH. Hamsteren is het advies. Ik begin maar met drie grote zakken aardappelen. Als we toch niet naar buiten mogen straks, kunnen we prima met zijn allen aardappelen gaan schillen. Leren mijn meisjes dat ook nog voor ze uit huis gaan. 

Al hamsterend kijk ik mijn ogen uit tussen de lege schappen. Een AH-meisje deelt mondkapjes uit en sprayt dettol op alle lege schappen. Iedereen rent gejaagd met twee karren door de paden. Een hamsterdame heeft haar kar tot de nok gevuld met blikvoer. Een ander laadt tubes tandpasta en wasmiddelen in. Weer een ander claimt alle koffiebonen. Verward loop ik door. Ik kom niet verder dan wat kiwi’s en vers fruit. Blijft de weerstand lekker hoog van.

Plots niest er iemand in de rij. Als door wespen gestoken, stuift iedereen uit elkaar. Met ingehouden adem laat ik mijn volle kar staan en ren naar buiten. Frisse coronavrije lucht heb ik nodig. Ik adem diep in. Heerlijk. Twee weken op lucht leven moet lukken toch. 

‘Zullen we een keer een cruise maken’ smeekten mijn dochters afgelopen herfst. Dat is echt mega chill. Op zich best handig om dat zo bij mij neer te leggen want mijn vakantiewensen zijn heel eenvoudig: zee, zeilen, zon. Precies in die volgorde. Dus een cruise komt dan aardig in de buurt. Toch kreeg ik bij het idee alleen al spontane rillingen op mijn rug. En dat terwijl ik het zelden koud heb. 

Misschien heeft het boek Grand Hotel Europa me nog een extra antizetje gegeven. Hier worden de toeristen al behoorlijk beroerd afgeschilderd. Laat staan die belachelijke cruises waarbij duizenden mensen tegelijk een haven binnenstormen om binnen drie uur alle highlights af te vinken van hun to-do-lijstje. Nee, mij niet gezien op zo’n boot. Bovendien kun je zelf niet kiezen wanneer je er wel of niet af kunt. 

Mijn dochters waren niet onder de indruk en vervolgden hun relaas met alle voordelen van de beoogde zeetrip: zwembaden, eindeloos zonnen, winkelen in mijn favoriete winkels, elke avond de lekkerste salades eten. En als klap op de vuurpijl zouden we elke avond gaan dansen op live muziek. Wat een vooruitzicht!

We hebben niet geboekt. Gewoon omdat we toch graag zelf bepalen waar we heen gaan en liefst ook met wie. Cruise Control is het enige wat in me opkomt. Cruiseschepen zijn deze dagen allesbehalve in controle. En daar kunnen ze niets aan doen. Dus cruisen wij even lekker door op de ski’s deze week. En als we harder willen of eerder willen stoppen, dan doen we dat. 

Niets zo vervelend als je doel omlaag te moeten bijstellen. Zo heb ik mijn zinnen gezet op de marathon van Rome eind maart. En ik was echt heel lekker bezig totdat… tjak, een spiertje in mijn kuit mij hardhandig terugfloot.

Ik wil deze marathon niet gewoon lopen, nee ik heb mezelf het doel 3.55 gesteld. Gewoon om de druk nog iets op te voeren. Ik weet allang dat ik veel productiever ben met harde deadlines. En omdat ik ZZP’er ben, moet ik deze deadlines vaak zelf creëren. Hoe meer deadlines, hoe meer TrueLies.

Nu maart aardig dichtbij komt en mijn spiertje mij voor de derde keer heeft teruggefloten, ben ik me toch gaan herbezinnen op de eindtijd. En ik kom er gewoon niet uit. Hoe moeilijk is het om je neer te leggen bij een lagergelegen doel.

Om mijn gemiste looptrainingen te compenseren, sta ik op de crosstrainer op de sportschool. Verschrikkelijk vind ik het. En dat is te zien. Ik krijg het niet voor elkaar om te glimlachen. Terwijl ik normaliter stralend 15 kilometer buiten ren. Eindelijk begrijp ik dat er mensen moeten zijn die net zo’n afkeer hebben aan hardlopen als ik aan deze crosstrainer heb.

Gelukkig, toch weer een nieuw inzicht gekregen. En spierscheur of niet, ik ga die marathon lopen in Rome. En verheug me al op het Colosseum en de espresso’s. In Italië nemen ze het vast niet zo nauw met die eindtijd. Misschien duren seconden daar wel langer. 

Komt ‘t het toch nog goed.

Gelukkig nieuwjaar. Of misschien wel een inspirerend en veelbelovend 2020. Of nee, een hartverwarmend jaar met louter hoogtepunten. Dat laatste kan trouwens niet want om nieuwe toppen te bereiken moet je toch echt af en toe afdalen. Een creatief en sprankelend 2020 dan? Alles is deze dagen wel zo’n beetje voorbijgekomen. En ik probeer die ene treffende wens te selecteren. Maar eerlijk gezegd zit die er nog niet tussen.

Wat wil ik dit jaar? Ik wil een jaar zonder oordelen, zonder vuurwerk, zonder CO2-uitstoot, zonder tegenslagen. En vooral een jaar met veel energie, ideeën en resultaten. Want met ideeën alleen kom je er niet. En ik wil anderen aan het denken zetten. Het beste uit mezelf halen. En het beste in anderen boven halen. Dat is misschien wel een mooi nieuwjaarsstreven. Een jaar met zelf-deadlines zodat ik nog productiever ben. En een jaar waarin ik anderen nog meer positiviteit meegeef. 

Hoe ik dat doe? Dat weet ik nog niet. Maar de wens alleen al, is een goed begin. Een boek heb ik vorig jaar al uitgebracht dus wat is mijn volgende doel? Ik weet het wel: schrijven en gelezen worden. Niet om de cijfers maar omdat het ertoe doet. Ik wil geen likes om het aantal, ik wil likes omdat de post interssant genoeg is. Niet omdat ik al die anderen dan weer te pas en te onpas terug moet ‘liken’.

Wat ik wil zijn pure en oprechte reacties en ongezouten meningen. Anders verandert er niets. En als je echt een standpunt inneemt, ga er dan ook voor staan. Laten we dit jaar niet zwijgend toekijken maar uitkomen voor onze mening. En laten we het opnemen voor anderen die dat niet durven.

Ik wens iedereen alle goeds en veel lef. Want lef is nodig om te zeggen wat je denkt en vindt. Dus sta op, loop de marsen als je het ermee eens bent en noem stakers geen spijbelaars maar strijders. Denk dit jaar niet alleen aan je eigen hachie maar ook aan dat van anderen.

Zet ‘m op.

TrueLiefs voor 2020

In alle vroegte rijd ik vanochtend naar Lochem. Ver buiten mijn comfortzone. Althans zo lijkt het. Op weg naar Yin Yoga om daarna een ijsduik te nemen. Stipt om 8.59 arriveer ik. Ik loop de yoga zaal in van mijn middelbare schoolvriendinnetje. 24 jaar niet gezien en toch lijkt het alsof er niets veranderd is. Hoe mooi. Ze neemt me mee in haar Yin Yoga les. Puur bewegen, puur beleven. Wat voel jij, ben je in balans, ben je blij met jezelf? Geef je over aan de bizarre houdingen en voel hoe de weerstand wegebt. Dat zijn de leerpunten. 

Loslaten en niets doen. Vooral dat laatste vind ik ingewikkeld. Of is bezig zijn met niets doen toch ook weer iets doen? Vast wel. Ik probeer aan niets te denken en mijn blik op oneindig te zetten. Dat heb ik nog geleerd van mijn oude karateleraar in Amsterdam. Eén minuut moesten we tegen de muur zitten. Superzwaar voor de bovenbenen, maar we gingen ervoor. Gefocust op de klok telden we de seconden af tot de minuut bijna voorbij was. De verzuring was daar. En op dat moment bulderde onze leraar: en nu blijft iedereen zo zitten totdat ik zeg dat het genoeg is!

Daar leerde ik dat je dus nooit moet focussen op de eindtijd! Stel je in op oneindig dan kan het alleen maar meevallen. En zo probeer ik vandaag alle yin-houdingen te trotseren. Het fijne is dat het einde van elke oefening wordt aangekondigd met ‘ nog drie ademhalingen’. Dat geeft ruimte om snel te stoppen of nog even door te zetten. 

Na de yoga plonzen we in de Berkel. 5 graden is het water. Ook dat is loslaten. Laat de kou toe en geef warmte de ruimte. En net als ik voldaan het water uitstap, gaat ze nog even kopje onder. ‘Dat hoort’ zegt ze. ‘Dan is de kou helemaal rondom’. Ik schiet in de lach. Weer een nieuw doel voor de volgende keer. 

In 2014 is het alcoholverbod ingevoerd voor jongeren tot 18 jaar. Dat is met ons gedoogbeleid best een vreemd besluit. Natuurlijk wil ik absoluut niet dat kinderen alcohol drinken. Maar het is een illusie om te denken dat je met een verbod het alcoholprobleem onder jongeren oplost. Dit is een ‘oogkleppen-op-actie’ in het kwadraat. 

Als we het verbieden, dan doen ze het vast niet meer’ is een tamelijk naïeve veronderstelling. Net als ‘zolang ze niet betrapt worden met alcohol, zullen ze het toch ook niet drinken’. Klinkklare lariekoek. Alles wat verboden is, smaakt naar meer. Dat was vroeger zo en dat zal altijd zo blijven. 

Wat ik me afvraag is of het aantal comateuze gevallen door alcohol niet enorm is toegenomen sinds het verbod is ingesteld. En denk eens aan al die kinderen die onder de radar, ergens in een bos of op de hei, stiekem wodka drinken tot ze erbij neervallen. Zijn daar cijfers van? Weten we hoeveel de wodkaboys verdienen? Ik wist tot vorig jaar niet dat ze bestonden. Maar ik durf te wedden dat ze lekker draaien. Zeker in het Gooi. En ongetwijfeld ook in alle andere omstreken.

En hoe zit het eigenlijk met het lachgas- en drugsgebruik? Weten we of dat is toegenomen? Mogen die oogkleppen alsjeblieft af en zullen we dan weer eens met een heldere, oprechte blik naar deze materie kijken. Misschien kunnen die kroegen dan ook weer open voor onze kinderen. Zodat ze weer een leuke plek hebben waar ze leeftijdgenoten kunnen ontmoeten? Op de hei of in het donkere bos is het best lastig om nieuwe vrienden te maken. 

Een kroeg is toch gewoon een fijne plek om te vertoeven. En is dat niet precies wat we als ouders willen? Fijne, vertrouwde plekken waar onze kinderen zorgeloos kunnen rondhangen en lol maken. Deze ontmoetingsplekken zijn rigoureus van ze afgenomen. Omdat iedereen oogkleppen opgedaan heeft. Oogkleppen die de boze buitenwereld verdoezelen. 

We zijn moedwillig kortzichtig geworden zodat we ons kunnen verschuilen achter de wet. Een wet die als een net vol mazen zit. Maar als we die mazen niet zien, dan weet niemand dat ze er zijn. Toch?

Succes met het semi-gedoogbeleid. En die van mij drinken niet hoor. Dat doen alleen al die andere pubers. 

Waar ben ik in nu weer aan begonnen. Ik zit in het vliegtuig met een koffer vol yogaspullen. Zonder laptop en zonder oplader van mijn telefoon. Een week van innerlijke rust, vegan food, yoga en wellicht schrijfinspiratie. Maar onrustzoeker als ik ben, slaat nu toch enige twijfel toe. 

De appjes van goedbedoelende vriendinnetjes maken het niet beter. ‘Echt niks voor jou, bijzondere keuze, heb je een burn-out, of midlifecrisis? Nee en nee. Ik ben gewoon benieuwd of innerlijke rust meer energie geeft en extra schrijfinspiratie oplevert. Vandaar deze ogenschijnlijk onlogische keuze.

Om alvast wat te wennen aan de sfeer die ik me voorstel, heb ik onderweg de Psychologie en Yoga gelezen. De Yoga ruil ik met mijn vliegtuig buurvrouw voor een National Geographic. Het is niet de meest recente zegt ze erbij. Het voelt als een prima ruil. Even later heb ik ‘m uit en valt mijn oog op de advertentie: bestel nu de nieuwe kalender. Het meisje met de groene ogen op de cover kijkt me indringend aan. Ik kijk naar de datum: december 2001.

Maar ach wat maakt het uit. Ik ga een tijdloze week tegemoet. Zonder deadlines, zonder ambities. Alhoewel ik toch voor de zekerheid mijn hardloopschoenen in mijn handbagage heb gepropt. Stel dat ik door alle rust rust uit balans raak…

Namaste en wordt vervolgd